Πήραμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο:
Όταν ήμουν παιδί τέτοιες μέρες ήταν, μια βδομάδα πριν την Κυριακή των Βαΐων που με έπιανε ο παππούς από το χέρι και γυρνούσαμε με ένα μαχαίρι στο χέρι του ,όλους τους φοίνικες του χωριού.
Έκοβε ένα κλαδί προσεχτικά για μην καταστρέψει το δέντρο που το γέννησε.
Μετά πηγαίναμε σε άλλο φοίνικα δανειζόμαστε λίγη από την τρυφερή του πρασινάδα και μετά σε άλλον ,σε άλλον.
Αφήναμε ανέγγιχτα χωρίς πληγές και τραύματα τα ιερά δέντρα των Βαΐων.
Και σήμερα που έπιασα από το χέρι το δικό μου παιδί να του περάσω την ασυγκράτητη υπόσχεση της συνέχειας, πού να το πάω;
Πού;
Σε ποια ρημαγμένα δέντρα ,σε ποια πικραλίδα πρασινάδα;
Δεν ξέρω τι να κάνω το μικρό χέρι που κρατώ.
Θέλω να το αφήσω, να μην αναγκαστώ να του πω για την περιφρόνηση της φύσης, της συνέχειας, της ιερότητας.
Για ποια υπόσχεση συνέχειας να του μιλήσω ,όταν αύριο δε θα υπάρχουν οι φοίνικες που οι άνθρωποι κατακρεούργησαν για τα βάγια του σήμερα.
Δεν είμαι έτοιμος για αυτό που αντικρίζω, φοβάμαι τα χέρια που καταστρέφουν δέντρα για να φτιάξουν βάγινους σταυρούς.
Θυμώνω και θλίβομαι.
Θλίβομαι πολύ.
Η Ενορία Αμπελούζου προτείνει στην κάθε Ενορία να φυτέψει ένα, δύο, τρεις φοίνικες και να τους φροντίζει σαν φόρο τιμής στην Κυριακή που εμφανίστηκε ο Χριστός μας στα Ιεροσόλυμα.
Επίσης παρακαλεί θερμά τις άλλες Ενορίες που έρχονται και κόβουν Βάγια από τα μέρη μας ,να σέβονται την φύση, τα δέντρα, την συνέχεια, τον Θεό.
Κανένας φοίνικας δε θα αναγεννηθεί από τις στάχτες που άφησαν, καμία συνέχεια.
