Κείμενο – Φωτογραφία: Γιώργος Χουστουλάκης – ΜΕΣΑΡΙΤΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ
Εμίσεψες νωρίς ξάδερφε Γιώργη, εσύ που ήσουν για μένα ένας γελαστός και πρόσχαρος ξάδερφος, ίσως ο μοναδικός που κάναμε μαζί, τόσο καλή παρέα, χωρίς να μαλώσουμε ποτέ και για τίποτα…
Ήσουν ένας άριστος και τίμιος οικογενειάρχης, που πάλευε για το σπίτι του και για τα παιδιά του.
Πάσχιζε να τα διδάξει το σωστό δρόμο, να είναι τίμια παιδιά, και να μην αδικούν ποτέ κανέναν.
Ήσουν ο πιο δυνατός και επάνω στη δουλειά.
Τα μπράτσα σου ήταν σαν ατσάλι, και σαν άνθρωπος παντός καιρού, δεν δείλιασε ποτέ, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Ήσουν ένας ελεύθερος χαρακτήρας, ένας καουμπόης της Κρήτης, που αγαπούσε υπερβολικά τη ζωή και τη φύση.
Πολλές φορές χανόσουν μέσα στα ταξίδια με την μηχανή σου, και γινόσουν ένα με τη φύση!
Όταν οδηγούσες, ήταν σαν να πετούσες στα ουράνια, και κάπως έτσι σε φαντάζομαι και να οδεύσεις και τώρα προς τον Παράδεισο ..
Πάλεψες μπράτσο και με την αρρώστια σου, και τα είχες καταφέρει μια χαρά, και ήταν να πας σπίτι σου.
Ας όψεται το ενδονοσοκομειακό νόσημα της τελευταίας στιγμής…
Χαίρεται μου τους γονείς σου, και τους δικούς μου όλους εκεί πάνω, και θα τα λέμε εμείς πάλι ποτέ πότε, έστω και νοερά….
Καλό σου ταξίδι …
