Του Λευτέρη Γουλιελμάκη*
Σε προηγούμενη μου ανάρτηση τόνισα πόσος λίγος χώρος χρειάζεται για την ηλεκτροδότηση της Ελλάδας αλλά και της Κρήτης με ηλιακή ενέργεια και ότι τα κόστη είναι μεν μεγάλα αλλά όχι εξωφρενικά. Αλλά ως Μεσσαρίτης, όσα χρόνια και αν λείπω, ολα τα μετρώ με Μεσσαριτικες μονάδες μέτρησης.
Για παράδειγμα 5 χιλιόμετρα δεν είναι για μένα ένας αριθμός αλλά η απόσταση από την Πόμπια στις Μοίρες και δέκα χιλιόμετρα μέχρι τους Αγίους Δέκα.
Μου γεννήθηκε η ερώτηση: Θα μπορουσε ο Δήμος Φαιστού να γίνει ο πρώτος πραγματικά πράσινος δήμος, όχι μόνο για το περιβάλλον αλλά και προς το οικονομικό όφελος των πολιτών του;
Για να δούμε τους αριθμούς:
Ο Δήμος Φαιστού έχει περίπου 25000 πολίτες.
Ας κάνουμε την υπόθεση οτι καταναλώνουν ρεύμα σαν Αμερικάνοι,(οι σόμπες ζεσταίνουν το σπίτι απ έξω οχι απο μέσα). Στην πραγματικότητα ο μέσος αμερικάνος καταναλώνει 5.5 φορές περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια από ένα Έλληνα.
Τοτε η ενέργεια που χρειάζονται οι αμερικανομαθημένοι συμπολίτες μας θα ήταν: 300,000 MWh/έτος.
Που θα μπορούσαμε να έχουμε ένα πάρκο που να καλύπτει αυτές τις ανάγκες; Μας έφτανε το βασικά εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο του Τυμπακίου;
Και με το παραπάνω. Το αεροδρόμιο έχει έκταση περίπου 1.5 τετραγωνικά χιλιόμετρα και θα μπορουσε να καλύψει τις ανάγκες περίπου 45000 ατόμων. Δηλαδή ο έτοιμος ουσιαστικά χώρος θα μπορουσε να παράξει 140% παραπάνω ενέργεια απο ότι χρειάζεται η Μεσσαρά! Αρκετό δηλαδή να καλυπτει τις ανάγκες του δήμου αλλά και να πουλά άλλο τόσο.
Πόσο πάει το μαλλί; Θα έλεγα γύρω στα 200 εκατομμύρια ( συμπεριλαμβανομένων των μονάδων αποθήκευσης). Κάτω απο 100 αν ήταν μόνο για τον πληθυσμό του δήμου. Αν σκεφτούμε ότι ο δήμος “είχε” στην διάθεση σου 90 εκατομμύρια, απο υποσχεσεις της πολιτείας για έργα, αυτό θα ήταν αρκετό. Το υπόλοιπο θα μπορούσε να γίνει με συμμετοχή πολιτών ως μετόχοι, όχι μεγαλομετόχους! πολίτες του τόπου. Η υπηρεσία θα έδινε δουλειά σε δεκάδες συμπολίτες, και τα χρήματα θα έμεναν όλα στον τόπο.
* Ο κ. Λευτέρης Γουλιελμάκης είναι Μεσαρίτης υσικός με ειδίκευση στα λέιζερ, γνωστός για το έργο του στον τομέα της υπερταχείας οπτικής και της επιστήμης των αττοδευτερολέπτων. Είναι καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Ρόστοκ, Γερμανία όπου ηγείται των ερευνητικών δραστηριοτήτων της ομάδας Extreme Photonics. Προηγουμένως, ήταν επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Attoelectronics στο Ινστιτούτο Κβαντικής Οπτικής της εταιρίας Max Planck στο Μόναχο της Γερμανίας. Απο το 2023 ειναι μέλος του συμβουλίου διοίκησης του πανεπιστημίου των Ιωαννίνων.
