Κείμενο – Φωτογραφία: Ζαμπία Λαζανάκη
Κάθε φορά που συμπληρώνω μια αίτηση και λείπει το πεδίο “όνομα μητρός” νιώθω πάλι την έλλειψη της, νιώθω ότι ελλειπή στοιχεία συμπλήρωσα .
Η μάνα με γέννησε στις Μοίρες σε μια μαμή.
Ντίνα την έλεγε η μάνα την μαμή.
Δεν είπε ποτέ για το πόσο πόνεσε, έλεγε μονάχα ότι την μαμή την έλεγαν Ντίνα και ότι εγώ είχα μακρυά μαύρα μαλλιά, πλεξούδα από γεννησιμιού μου!
Την έβαζα συχνά να μου λέει αυτήν την ιστορία της γέννησης μου αντί για τα παραμύθια που δεν ήξερε .
Την ώρα του τοκετού πήγε ο πατέρας να πάρει φάρμακα και μέχρι να γυρίσει με είχε φέρει στον κόσμο, έτσι απλά μιλούσε χωρίς να διανθίζει την ιστορία με περίτεχνα λογοτεχνικά μέσα, μόνο ίσως την υπερβολή.
Μόλις γύρισε ο πατέρας ήμουν έτοιμη ντυμένη στολισμένη με μαλλιά μέχρι τη μέση…
“Τούτο το κοριτσάκι είναι το δικό μου” είπε και χάρηκε τόσο που έκανε εντύπωση στην μαμή την Ντίνα που είδε έναν άνδρα να χαίρεται που η γυναίκα του γέννησε κορίτσι.
“Πρώτη φορά το βλέπω αυτό”, έλεγε στην μάνα, “όλοι αγόρια θέλουν…”
Δεν ξέρω εάν ο πατέρας μου αποτέλεσε εξαίρεση και λάτρευε τις γυναίκες του σπιτιού, σίγουρα όχι, σίγουρα θα υπήρχαν κι άλλοι που έσπασαν τα στερεότυπα που είχε θέσει η “ανδροκρατούμενη” κοινωνία.
Στην πορεία της ζωής μας έγινε το ίδιο με τον άνδρα μου και τα αδέρφια μου, λάτρεψαν και λατρεύουν μανά, κόρες, συζύγους, αδελφές … οχυρό σε μια κοινωνία που σκοτώνει τις γυναίκες της.
Και αφού μας τα λέμε όλοι, ας είναι καλοδεχούμενα
Χρόνια μας πολλά λοιπόν.
Η φωτογραφία είναι στην Γεωργική Σχολή Μεσαράς μάλλον σε μια γιορτή που τίμησαν τις γυναίκες ή τις μητέρες, γιατί όλες κρατούν λουλούδια.
Η μητέρα μου με κρατάει αγκαλιά πίσω από τον πάτερ …και δεν έχω πλεξούδες μέχρι την μέση.
