Του Ζαχαρία Καψαλάκη
Μπήκε Νοέμβρης και η γης δεν έχει αισθανθεί ακόμα τη δύναμη και τη δροσιά της βροχής…
Τα πάντα παραπαίουν, λες και μας συνοδεύουν τους Έλληνες στο χορό της απελπισίας…
Όμως ακούγοντας τους παλιούς, παίρνουμε δύναμη και υψώνουμε ακόμα πιο δυνατή, την προσευχή μας στο Θεό…
Μια χρονιά πολύ παλιά, λένε οι γεροντότεροι στα χωριά μας (δεν την έζησαν, αλλά την έχουν ακουστά) δεν είχε βρέξει ως τα Χριστούγεννα… Έκαναν νηστείες και λιτανείες οι άνθρωποι, παρακαλώντας το Θεό, να τους λυπηθεί και να τους στείλει αυτό το πολύτιμο θείο δώρο… Πράγματι, ξημερώματα των Χριστουγέννων άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού και η βροχή έπεσε άφθονη!
Το πρωί οι χριστιανοί πήγαν στην εκκλησία, κοινώνησαν ως το συνήθιζαν την ημέρα αυτή και ρώτησαν τον παπά τους:
– Παπά μου, μεγάλη γιορτή σήμερα, μα εμείς δεν έχουμε ακόμα σπείρει… Τι θα κάνουμε;
– Να πάτε στα σπίτια σας, να φάτε και να φορτώσετε τα ζυγάλετρα σας να πάτε για τη σπορά…
Έτσι και έγινε…
Και έχουν να λένε πως τα γεννήματα ήταν άφθονα τη χρονιά αυτή…
Στη χάρη του Θεού λοιπόν όλα…
