Γράφει ο Αντώνης Κουκλινός
Ευρισκόμενος προχθές στο Αντισκάρι, να πούμε το τελευταίο αντίο στον πεθερό μου Μανούσο Νικολιδάκη, να τον αποχαιρετήσουμε, παιδιά και εγγόνια, με πλησίασε ένας φίλος του να με χαιρετίσει να με συλλυπηθεί.
Πάνω στη κουβέντα μου λέει…
-Ο πεθερός σου ήτονε ένας άθρωπος μερακλής και καλός οικογενειάρχης.
Είμαστονε καλοί φίλοι αχώριστοι και εσμίγαμε κάθε μέρα στο καφενείο.
Εδα τελευταία κιανα μήνα που δε ν’ εμπόγιε να κατεβαίνει να σμίγομε κατέχεις ίντα έκανε;
-Ίντα έκανε (ρωτώ να μάθω).
-Έπεμπε λεφτά του καφετζή, να κερνά τσι φίλους του, για δε μπορεί μπλιό να κατεβαίνει και δεν ήθελε να λείπει από τη παρέα.
Αυτός ήταν ο Μανούσος Νικολιδάκης.
Μέσα στο πόνο ντου, ένοιωθε να κοντοφτάνει στο τέλος τση ζωής του και φρόντιζε για όλα… ακόμα και για τσι φίλους του.
Αυτό και μόνο φτάνει για να καταλάβει κάποιος το τι εστί φιλία, ανθρωπιά και ανάστημα Αντρός.
Δεν τον είδα ποτέ νευριασμένο, δεν άκουσα άσκημο λόγο από το στόμα ντου να πορίσει και κάθε φορά που εσμίγαμε ήτονε σαφή με το χαμόγελο στα χείλη.
Κάποιοι άνθρωποι σε κερδίζουν με πράξεις που δεν τις συναντάς εύκολα.
Όταν ακούμε για φιλίες , για αγάπες για ανθρωπιά και λέμε πως δεν υπάρχουν, έρχεται ένας απλός άνθρωπος να σου θυμίσει πως είναι ν’ αγαπάς και να σέβεσαι.
Μανούσο Νικολιδάκη άφησες πίσω σου μια οικογένεια με παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα και μια γυναίκα που σε στήριζε στα πάντα, μια ολόκληρη ζωή.
Εμείς θα τη φροντίζουμε για σένα και να ξέρεις η φλόγα στο καντηλάκι σου δε θα σβήσει.
Ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε προχθές 9 Ιουλίου του 2020.
Ό γαμπρός σου Αντώνης Κουκλινός.
