Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με πονάει πολύ, μια πληγή που πάντα για μένα θα μείνει ανοιχτή, ένα παράπονο και κάτι που με έχει πλημμυρίσει από χαρά, ευτυχία, ευλογία και όλα αυτά χάρη στην δική μας ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ.
Το πρώτο κομμάτι που με πονάει πολύ είναι ότι καθημερινά διαβάζω ιστορίες δικές σας, βιώματα σας δίπλα στην Γερόντισσα, θαύματά της εν ζωή και μετά θάνατόν της.
Αρχικά σε κάθε περιστατικό που διαβάζω χαίρομαι για τον καθένα χωριστά, στο τελείωμα όμως κλαίω σαν μικρό παιδί, αισθάνομαι σαν ένα μωρό που γεννήθηκε, αλλά δεν πρόλαβε να γνωρίσει την μητέρα του, την αγκαλιά της, την ζεστασιά της, σαν να μην πρόλαβε να ακούσει την φωνούλα της, να πάρει την συμβουλή της, να πάρει την στοργή της, την αγάπη που είχε να δώσει.
Αυτά όλα που εσείς αισθανθήκατε, βιώσατε, γευτήκατε κοντά της, ζηλεύω (καλοπροαίρετα) γι’ αυτό.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είχα και εγώ αυτό το δικαίωμα που είμαι μόλις μισή ώρα από εδώ με το αυτοκίνητο να γνωρίσω αυτή την ύπαρξη αυτόν τον ΆΓΙΟ άνθρωπο;
Ενώ ερχόταν από όλη την Ελλάδα, την γνώριζαν και εγώ όχι;;;
ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ;;;
Όταν μάθαμε την ύπαρξή της (μετά θάνατό της δυστυχώς) από τον π. Αντώνιο μέσα σε λίγες μέρες την είδα σε όνειρο, είχε βγει από μια ξύλινη πόρτα σε μικρή απόσταση από το σπίτι μας, κουκούβισε μπροστά στην πόρτα εκείνη, μου έδειξε ότι θα είναι εκεί να μας προστατεύει σε ό,τι χρειαστούμε.
Σαν να ήξερε για άλλη μια φορά τι θα επακολουθήσει.
Πραγματικά δεν πέρασε πολύς καιρός όπου βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την χειρότερη ασθένεια που εμφάνισε ο σύζυγός μου.
Από εκείνη την στιγμή άρχισα να επικαλούμαι την Γερόντισσά μας.
Επί ένα μήνα από το πρωί έως το βράδυ της μιλούσα, την παρακαλούσα, με όλη την δύναμη της ψυχής μου, της είπα ότι «παραδίδω την ζωή και την υγεία του άνδρα μου στα χέρια της, πιστεύω σε εκείνη, έχω όλα μου τα θάρρειτα επάνω της» και εκείνη με την σειρά της να έκανε το θαύμα της και στον δικό μου άνθρωπο (αν αξίζουμε και εμείς οι αμαρτωλοί μια ευκαιρία ακόμα σε αυτή την ζωή).
Δεν σας κρύβω πως έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, η ιδέα και μόνο ότι θα επερχόταν το κακό τρελαινόμουν, βρισκόμουν σε απόγνωση, σε αδιέξοδο.
Γιατί ο άνθρωπος αυτός για μένα είναι η αφετηρία και το τέρμα μου μαζί.
Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που ένιωσα τόσο μεγάλο φόβο – πόνο –ανασφάλεια – αγωνία – απελπισία – αδιέξοδο και δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω.
Έπρεπε να του δώσω δύναμη αλλά δεν είχα για να του δώσω, ήταν η μόνη στιγμή που με χρειαζόταν δίπλα του και δεν ήξερα πως να σταθώ πλάι του.
Είναι το μόνο γεγονός που με έκανε να λυγίσω στην ζωή μου και με γονάτισε.
Από όλους που το έμαθαν κανείς δεν μπορούσε να με κάνει να σηκωθώ και πάλι.
Και όμως υπήρξε ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ πρόσωπο που το κατάφερε, χωρίς κόπο, χωρίς προσπάθεια μόνο με την ευλογία της και την αίσθηση της παρουσίας της συνεχώς κοντά μας.
Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΣ ήταν η μόνη που με κατάλαβε, η μόνη που μπόρεσε να διώξει από μέσα μου όλα αυτά τα συναισθήματα που είχα, η μόνη που αν και από εκεί ψηλά μου έδωσε το χέρι της και ξαναστάθηκα στα πόδια μου, μου μετέφερε στην ψυχή μου αισιοδοξία, ασφάλεια, αυτοπεποίθηση, σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.
Η αγωνία όμως υπήρχε έως τη τελευταία στιγμή και αυτό είναι φυσιολογικό.
Μου έδειξε πολλά σημάδια όπως και της ζητούσα συνεχώς πως όλα θα τελειώσουν καλά με την ευλογία της.
Τότε ναι ξαναβρήκα την δύναμη ,το κουράγιο και τη στήριξη που έπρεπε να δώσω στον άνθρωπό μου στην πιο δύσκολη φάση της ζωής του.
Η Γερόντισσα μου έδωσε 5 σημάδια στην διάρκεια της περιπέτειάς μας:
1: Κάθε βράδυ σταύρωνα τον σύζυγό μου με το λαδάκι της και την εικόνα της, έπειτα την άφηνα πάνω από το κεφάλι του. Ένα βράδυ 4 τα ξημερώματα σηκώθηκα και η εικόνα της ήταν άφαντη. Τρελαθήκαμε, έφαγα το σπίτι αλλά πουθενά, ήξερα ότι μου έδωσε σημάδι, της ζήτησα να μου την εμφανίσει γιατί θα τρελαθώ, τότε μου υπέδειξε με την δύναμη της χάρης της και την είχε βάλει κάτω από το στρώμα του μικρού μας γιου.
2: Μου έστειλε στον ύπνο μου τον Άγιο Πορφύριο κ εκείνος μου διάβαζε προσευχές για τον άνδρα μου.
3: Είχα πάει στο όνειρο στο σπίτι της, απ’ έξω είχε μια εικόνα στην είσοδο άχρωμη ήταν, προσπαθούσα να δω, να γνωρίσω τον ΆΓΙΟ αλλά μάταια. Όταν ξύπνησα σπούσα το κεφάλι μου να δω ποιος Άγιος ήταν αλλά τίποτα. Και πάλι της ζητούσα να μου δείξει ποιος ήταν. Ξέρετε; Ο ΜΙΧΑΗΛ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ. Μούδιασα ολόκληρη όταν τον αντίκρισα, αλλά την χιλιοευχαρίστησα και γι’ αυτό.
4: Το πιο βασικό και σπουδαίο σημάδι ήταν όταν την είδε ολοζώντανη δυο φορές ο σύζυγός μου μέσα στο σπίτι μας. Κοιμόταν και μια δύναμη τον έκανε να ξυπνήσει, ήταν η παρουσία της από πάνω του. Γύρισε και την είδε, τρόμαξε στην αρχή, ξαναγύρισε από την άλλη πλευρά, όμως η Γερόντισσα δεν έφυγε αλλά μετακινήθηκε ακόμα πιο κοντά του, ξαναγύρισε τότε και την είδε να τον κοιτάζει στοργικά, με ασφάλεια ότι όλα θα πάνε καλά.
5: Όταν έκανε την 1η βιοψία ο σύζυγός μου πήγα κάποια στιγμή στο κυλικείο να του πάρω κάτι, στις σκάλες που κατέβαινα της κουβέντιαζα πάλι και ενώ φορούσα την μάσκα μύρισα την ευωδιά της εκείνη την στιγμή, λέω αποκλείεται το νοσοκομείο δεν βγάζει τέτοια μυρωδιά, κατέβασα την μάσκα και μυροβόλιζε όλη η σκάλα από την ευωδία της. Άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου έκανα τον σταυρό μου και την ευχαρίστησα για ακόμα μια φορά που δεν μας άφησε μόνους ούτε μια στιγμή. Ήταν η πηγή της δύναμής μας!
Ο σύζυγός μου διαγνώσθηκε με ΟΞΕΙΑ ΛΕΜΦΩΜΑ ΚΑΡΚΙΝΟΥ στον πνεύμονα (το θαύμα της αναλυτικά το έχω δημοσιεύσει στην σελίδα της). Με τις προσευχές μας, με τον πόνο μας που μόνο η Γερόντισσά μας ένιωσε, κατάλαβε και εισάκουσε δεν άφησε όλο αυτό το κακό να προχωρήσει αλλά το μετέτρεψε από καρκίνο σε μια πάρα πολύ σπάνια νόσο (όπου οι γιατροί από την αρχή έως τώρα δεν κατάλαβαν τι έγινε), που για την θεραπεία του χρειαζόταν μονάχα ένα χειρουργείο για την αφαίρεση της νόσου και όλα θα τελείωναν εκεί!
Για όσους πιστεύουν και για όσους ΔΕΝ πιστεύουν στην ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΣ εγώ ένα ξέρω ότι γιάτρεψε έναν άνθρωπο από ΒΕΒΑΙΟ & ΓΡΗΓΟΡΟ ΘΑΝΑΤΟ, εκεί που εμείς ξέραμε ότι θα έρθει η ημερομηνία λήξης, ήρθε αυτή η ΑΓΙΑ ΥΠΑΡΞΗ του Θεού η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΣ και του πρόσθεσε λάδι στο καντήλι του, του έδωσε ξανά ζωή, μας έδωσε το δικαίωμα να γελάσουμε ξανά, να κάνουμε όνειρα ως οικογένεια, να ήμαστε πάλι ευτυχισμένοι.
Τα παιδία μας να χαμογελάνε και να μην νιώθουν τον φόβο ότι ο μπαμπάς θα πάθει κάτι κακό.
Να νιώθουμε αισιοδοξία και το κυριότερο να ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ!!!
Αυτή την μαχαιριά και την πληγή που η ζωή μας χάραξε μια μέρα (γιατί κανείς ποτέ δεν ξέρει τι του ξημερώνει ο Θεός) ήρθε η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ σαν φύλακας άγγελος και τα έσβησε όλα σαν ΕΝΑ ΚΑΚΟ ΟΝΕΙΡΟ!!!
Γιατί αυτό είναι η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΣ!
ΑΥΤΟ! ΕΝΑ ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ ΘΑΥΜΑ!!!
Πάντα θα την δοξάζω μέχρι να ζω και όπως της έχω πει την δική μου ζωή της την χρωστάω γιατί χάρισε ξανά ζωή στον άνθρωπό μου.
Λέω αυτά που είδα – αυτά που έζησα – αυτά που ένιωσα και νιώθω ευλογημένη που υπάρχει στην ζωή μας, ακόμα και αν δεν προλάβαμε να την γνωρίσουμε.
Και σας λέω κάτι τελευταίο γιατί σας κούρασα λίγο.
Έχουμε ανάγκη από ΠΙΣΤΗ, από ΠΡΟΣΕΥΧΗ και ΜΕΤΑΝΟΙΑ.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό που μπορεί κάποιος να βάλει στην ζωή του: ΠΙΣΤΗ & ΠΡΟΣΕΥΧΗ!!!
(Δημοσιεύτηκε σε ΣΕΛΙΔΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ ΠΟΜΠΙΑ Ν ΚΡΗΤΗΣ από τον Καγιαμπης Γιαννης Το κείμενο έγραψε η σύζυγός του Ιωάννα)
