Γράφει ο Γιώργος Γκερεδάκης
Ο Σπύρος Σηφογιωργάκης τιμάται σήμερα από την πολιτεία και τους φορείς και από όλους εμάς που θα παραβρεθούμε και θα τραγουδήσουμε για αυτόν.
Ο Σπύρος Σηφογιωργάκης ήταν μια ευγενική φυσιογνωμία με ιδιαίτερη προσωπικότητα και κύρος.
Οι μουσικές του πολλές.
Οι μελωδικές του κατευθύνσεις είναι με σχεδόν καθαρές επιρροές από τα ακούσματα της εποχής της παιδικής του ηλικίας, όπου κυριαρχούσε το ρομαντικό Ευρωπαϊκό μοντέλο της Επτανησιακής σχολής, καταφέρνοντας όμως να συνδυάσει το μοντέλο αυτό με αρχαίες μουσικές που είχε κατά νου, από παλαιότερες πηγές πολιτιστικής κληρονομιάς που ήταν βέβαια προφορικές, και να μας τις αποδώσει εμπλουτισμένες στη σύγχρονη εποχή.
Μελετώντας κανείς το έργο του παρατηρεί ότι στις μουσικές του φράσεις, αποκρύπτει θησαυρούς από τον Φρύγιο και Μιξολύδιο και άλλους αρχαίους τρόπους, σε πολλά δε μουσικά μέρη χρησιμοποιεί αποστάσεις μικρότερες του ημιτονίου και σε αυτά οφείλεται και η γλυκύτητα των μελωδιών του, με αποτέλεσμα να μην είναι καταφερτή η απόλυτη απόδοση τους από συγκεκριμένα όργανα.
Όπως και να ‘χει νοιώθω ότι η μουσικές του κρύβουν τεράστια μυστικά που παραπέμπουν σε αρχαία ακούσματα και μουσικές, που εκείνος μαζί με τον μόνιμο συνεργάτη του, τον Γιάννη Μαρκογιάννη, ήξεραν να μελετούν και να αποδίδουν. Άποψη μου είναι ότι το μουσικό αυτό έργο είναι Πολιτισμικός και Εθνικός θησαυρός και χρειάζεται περισσότερη και ειδικότερη μελέτη.
