(Απόσπασμα από άρθρο του Ανδρέα Μπαμπιωνιτάκη με τίτλο: Πετροκεφάλι, χωριό ως τόζησα…)
Ακόμη και σήμερα η Μεγάλη Παρασκευή είναι μέρα αργίας και περισυλλογής. Εκείνα τα χρόνια μούμεινε το αίσθημα πως ήτονε μέρα και αυτοτιμωρίας, για να βιώσουμε προφανώς καλλίτερα το θείο πάθος. Δεν ετρώγαμε θεοτικά τσ’ άλλες μέρες, μα τη Μεγάλη Παρασκή το κακό επαραγίνουντανε. Ήπρεπε λέει να περιμένομε μέχρι τση 12 ή ώρα να κατεβάσουνε το Χριστό από το Σταυρό, και μετά να φάμε κάνα λεμόνι με ξύδι, συμπάσχοντας…., μουδέ λάδι δεν επιτρεπότανε.
Θάτανε γύρο στο 1953-55, και η μάνα μου μαζί με άλλες γειτόνισσες αποφασίσανε να πάνε στο εκκλησάκι των Ματάλλων ν’ ανάψουνε τα καντήλια και να θυμιάσουνε. Ήτονε ένας συνηθισμένος τρόπος να ξεφεύγουνε οι γυναίκες, από κοριτσόπουλα μέχρι και παντρεμένες, από τη ρουτίνα τση καθημερνής ζωής, αλλά και από την «επιτήρηση» των αντρών. Όχι πως υπήρχε δόλος, αν και γινότανε και αυτό καμιά φορά, αλλά ήτανε μια ευκαιρία αλλαγής, παρέας συζητήσεων και γιατί όχι, και κουτσομπολιού.
Δεν πρέπει νάχενε ανοιχτεί δρόμος για τ΄αμάξα, μέχρι τα Μάταλλα. Τα Μάταλλα εκειανά τα χρόνια είτονε ένα ήσυχο λιμανάκι, με τσοι σπηλιές του, χωρίς σπίθια, ένα ερημικό εκκλησάκι, και φυσικά μιά παραλία. Δε θυμούμαι κιαολιάς ανείχενε πηγάδι με νερό γι΄το κουβαλούσαμε από τη Πιτσιδιανή βρύση.
Οι αθρώποι πούχανε αθρητικά, επηγαίνανε στα Μάταλα τσοι καλοκαιρινούς μήνες και εκάνανε θεραπείες σκεπάζοντας το σώμα ντως μέχρι το λαιμό στην άμμο. Μπορεί τα πρώτα χρόνια που αρχινίσανε οι σύγχρονες οικοδομές, με τη βοήθεια του ασβέστη και του τσιμέντου, να παίρνανε άμμο τα φορτηγά από την παραλία των Ματάλλων για τα γύρο χωργιά, αφού στο μεταξύ ανοίχτηκε ο δρόμος. Βέβαια, οι αμμοληψίες εκεινισάς τσ΄έποχής είτανε μιαολά ζόρικες. Ανε βγάλει κειανείς το αυτοκίνητο του Σπιθάκη, που είτονε ανατερπόμενο, πιό παλιά το πρόβλημα είτονε διπλό: Είπρεπε να βρεθούνε 3-4 μπρατρωμένοι και με τσοι παλάμες να γεμώσουνε την καρότσα άμμο, και πάλι με τσοι παλάμες να την αδειάσουνε στο σπίτι απού θελα χρησιμοποιηθεί…
Πηγή: wpababion.wordpress.com
