Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη
Ο ουρανός είχε αρχίσει να αλλάζει χρώμα όταν βάζαμε τα γάντια μας μεγάλου μεγέθους παρακαλώ ισοδύναμα μεγάλων ζωγράφων και πιάναμε τα πινέλα για να ζωγραφίσουμε το δικό μας ουρανό. Ένα ουρανό γεμάτο αστέρια ευχών σε αυτό το καφάο, που εμείς το λέγαμε…κακάο!
Και αφού γεμίσαμε τα χέρια, τις μπλούζες , τα παπούτσια μας ουρανό γαλαζομπλέ, άρχισαν οι πρώτες ψιχάλες από εκείνο τον ζηλιάρη μεγάλο ουρανό.
Δοκιμάσαμε με τα μπλε μας χεράκια τα μπισκότα που μας είχε φέρει η κ. Γωγώ από το “Ζω δρω”, ανοίξαμε τις ομπρέλες μας και φύγαμε…
Την επόμενη μέρα περνώντας από το δικό μας κακάο για να γράψω το όνομα του σχολείου μας..τι να δω;
Ο καφαένιος ουρανος είχε λιώσει από τη βροχή, σαν παγωτό μια ζεστή μέρα, και όλα τα αστέρια του είχαν πέσει στο πεζοδρόμιο… Μάζεψα με την αποχή μου αυτά τα πεφταστέρια τα ξετύλίξα από το ασημένιο τους περιτύλιγμα και τα τοποθέτησα ξανά στη θέση τους εκεί που ανήκουν… στη ζωγραφιά των παιδιών!
Το είπε εξάλλου και ο Νίκος Καζαντζάκης που η αύρα του πλανάται λίγο πιο πάνω..
‘Όσο υπάρχουν στον κόσμο
Παιδιά ζώα και λουλούδια
….
Όλα θα πάνε καλά”.
