Ιεροτελεστία γίνεται κάθε χρόνο όταν πρόκειται να μαζέψουν το αλάτι της χρονιάς…
Ιεροτελεστία, που έχει να κάνει με το χρόνο, τον κόπο και την ποσότητα για ένα προϊόν άφθονο στη θάλασσα, ανύπαρκτο στην ξηρά, απαραίτητο όπως για την κάθε γεύση, για το κάθε φαγητό, για τον άνθρωπο…
Το «άλας της ζωής» λοιπόν μαζέψαμε σήμερα… Το ταξίδι μας ξεκίνησε πριν καν χαράξει. Το ραντεβού μας με τον μπάρμπα Γιάννη ήταν στις 6.00 το πρωί, σε μια μάντρα – ως εκεί πήγαινε ο δρόμος – στα νοτιοδυτικά Αστερούσια…
Και ήταν στην ώρα τους! Καλημεριστήκαμε και το ταξίδι ξεκίνησε…
Περπάτημα πάνω σε βράχια, μυτερά και κοφτερά, αλλά αυτοί είναι οι όμορφοι δρόμοι των Αστερουσίων. Ένα ταξίδι που σίγουρα θα έκαναν πριν από μας οι πρώτοι ένοικοι των Αστερουσίων χιλιάδες χρόνια πριν, μα και οι Μινωίτες, καθώς τα αλάτι ήταν σίγουρα γνωστό και εκείνα τα χρόνια!
Μετά από σύντομο περπάτημα (περίπου 15 λεπτών) φτάσαμε στις αλυκές. Η κάθε οικογένεια έχει τις δικές της. Είναι μικροί τόποι λίγων τετραγωνικών, που κατέχει ο κάθε ντόπιος και βγάζει το αλάτι του. Μάλιστα το κάθε βαθούλωμα του βράχου εκεί, έχει όνομα, ιδιοκτήτη…Για φέτος πήγαιναν πρώτη φορά… Ο φόβος να μην το έχουν κλέψει μεγάλος, καθώς η κλοπή είναι ένα σύνηθες φαινόμενο…
Το αλάτι ήταν στη θέση του, αλλά τη ζημιά την είχαν κάνει τα λασπόνερα που έπεσαν στις αρχές του Ιούνη… Έτσι ξεκίνησαν σιγά – σιγά να μαζεύουν το καθαρό αλάτι που ήταν πάνω πάνω στις μικρές αλυκές. Το συγκεντρώνουν σε ένα κουβά! Επίμονη εργασία, δύσκολη και κοπιαστική, αλλά δε γίνεται αλλιώς… Χρόνια τώρα αυτή η δουλειά. Από γενιά σε γενιά… Ένα διαχρονικό δώρο της φύσης για τον άνθρωπο.
Σαν τέλειωσε το μάζεμα του αλατιού και αφού συγκεντρώθηκε σε δυο μικρά τσουβαλάκια, άρχισε το πλύσιμο των αλυκών με νερό της θάλασσας… Για να φύγει το κοκκινόχωμα και το επόμενο αλάτι – Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος – να είναι καθαρό…
Μετά το καθάρισμα ακολουθεί το γέμισμα των αλυκών από μια μεγάλη δεξαμενή νερού που γίνεται η πρώτη εξάτμιση…
Και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Το αλάτι στην πλάτη πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά.
Αποχαιρετούμε το βαθύ μπλε που Λυβικού και τις σκληροτράχηλες πέτρες των Αστερουσίων, με ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Θεό και στη φύση, που απλόχερα ακόμα δίνει δώρα ζωής στον άνθρωπο…
Η αποστολή μας ολοκληρώθηκε!
Καλοφάγωτο…
