του Αντώνη Κουκλινού
Ετουρτούριζε να στέκει απ’ όξω απου το μαγαζί μου, να τη ν’ ανημένει.
Εψιλόβρεχενε κι όλας μα αυτός έκεια… να στέκει να βαταλαλεί, γιάντα κοντώ ξαργεί.
Σα ν’ ήρθενε και μπήκανε μέσα τση κάνει.
-Στο Θεό σου Ερήνη… ίντα εγίνηκες ετόση να ώρα κι έχω το ν’ άθρωπο έπαέ κι άναψε ετόσανα φώτα να ανημένει να σε φωτογραφήσει.
-Δε μ-πάνε μπλιό τα πόδια μου Ζαχαρία ίντα θα σου κάμω γριά γυναίκα… έκειά που εστέσετε τ’ αμάξι, στη μ-πέρα μ-πάντα του χωργιού.
Έβγαλε το σάκο τζη και με τα χέργια τζη έκαμε μνιά να στρώσει τα μαλλιά τα ίσα πίσω.
-Κουκλινέ… ξάνοιξε να με βγάλεις καλά, γιατί έχασα τη ταυτότητά μου και δε μπορώ χωρίς ταυτότητα, να πάω ποθές.
Έκατσε στο σκαμπό… έπχιασα τη μηχανή… κι απάνω απου θελα πατήσω το κλίκ… φωνιάζει ο Ζαχαρίας…
-Στάσου ένα λεφτό… Κουκλινέ περίμενε.
Εσήμωσέ τζη και τση κάνει…
-Σάσε μπρέ Ερήνη από κιέ τα μαλλιά σου γιατί πετούνε…
Επολέμανε να τα σάσει, μα δε ν’ εστρώνανε και μου κάνει.
-Έχεις βρύση να μου βάλεις μνιά σταλιά νερό σ’ ένα ποτήρι;
Ήφερά του νερό και με τρεμουλιασμένα χέργια τση ‘στρωσε το μαλλί απου επέτανε.
Σα ν’ εβγάλαμε τη μ-πόζα, εσήμωσε να ιδεί ο ίδιος α ν’ είναι καλή, αλλιώς να βγάλω άλλη.
Ετύπωσα τσι φωτογραφίες τσι βάνω στο φάκελλο και του τσι δίδω.
Βγάνει μνιά από μέσα και σημώνει κοντά τζη, τση τη δείχνει και τση κάνει.
-Να ξάνοιξε… έσαξά σου τα μαλλιά και βγήκες όμορφη.
Εγύρισε και το νε ξάνοιξε και του κάνει.
-Εδά μπλιό.. ίντα τσι θες τσ’ ομορφχιές, γύρευγε τη δουλειά σου.
Δε ν’ είπενε πράμα, μονο πχιάνει το σάκο και τση το νε βάνει, έδωκέ τζη τη πατερίτσα και όπως κάνει να βγει όξω, τση ξαναφωνιάζει…
-Στασου να σου σάσω το γιακά, πως θα βγεις ετσά όξω…
Δεν άντεξα το σκηνικό και να μη ρωτήξω…
-Μπάρμπα πόσα χρόνια τη νε σάζεις ετσά… θωρώ και τη προσέχεις περίσσα.
Εξανοιξέ με χαμογελαστός και έρχεται πλιά κοντά μου να μη ντο νε γροικά.
-Σκιάς πενήντα χρόνια τη νε σάζω… ε και να κάτεχες… έτσα όμορφη γυναίκα δε ν’ επερπάθιε στσι πάντες μας.
Κι ακόμη είναι όμορφη… μη ν’ αφρουκάσαι που λέει… εδά μπλιό…
Αυτή που θωρείς, δε ν’ εχει αθρώπου εμπιστοσύνη να ποσαστεί να πορίσει όξω αδε τζη κλουθώ να τη ποκαμαρώσω και ν’ ακούσει να τση πω… εντάξει είσαι σάλευγε εδά.
Ούλα τζη τα χρόνια δε ν’ ήκαμε ραψίδι απάνω τζη, αδε θελα μ’ αρέσει πρώτα εμένα κι ύστερα επήγαινε στη ράφτρα.
Και να γατέχεις… η γυναίκα πρέπει να σάζεται για ν’ αρέσει τ’ αντρούς τση πλιά πολύ απου τσ’ αποδέλοιπους… γιατί ανε ποσάζεται για τσ’ άλλους, η δουλειά θα χαλάσει ογλήγορα.
Άντε γεία σου Κουκλινέ… καλό βράδυ.
Εκείνη επερίμενε στη πόρτα… εσήμωσέ τζη έπχιασε τη ν’ ομπρέλα τη ν’ άνοιξε και τση τη δίδει στη χέρα… σα ν’ εφεύγανε εσήμωσα στη πόρτα και τσι ξάνοιγα…σκεφτόμενος πως….
Η αληθινή αγάπη δε φοβάται χρόνους
Άλλο ένα μάθημα ζωής επήρα σήμερα… και το μοιράζομαι μαζί σας……
