Τα Μάταλα του χθες, τα Μάταλα των δικών μας παιδικών χρόνων ήταν ένας τόπος εντελώς άγνωστος, στους πολλούς, γνωστός όμως σε μας, στους ντόπιους.
« Ένα μικρό ψαροχώρι στο Λιβυκό Πέλαγο, πεντακάθαρο, δαρμένο και καθαρισμένο αιώνες από τη θάλασσα και τον νοτιά.
με ελάχιστα σπίτια μπροστά στην αμμουδιά και στις πλαγιές του ανατολικού λόφου. Απέναντι, στη δυτική πλευρά έχασκαν σκοτεινά τα σπήλαια, ακατοίκητα. Κανένα μαγαζί. Κανένα ξενοδοχείο. Μόνο μια ταβέρνα, με μικρή αυλή πάνω από τη θάλασσα, σκεπασμένη με καλάμια.
Τα Παιδιά των Λουλουδιών έφτασαν εκεί ύστερα από αρκετά χρόνια και το έκαναν διάσημο. Διάσημο δηλαδή τουριστικά. Μαζί τους ήρθαν τα οικόπεδα, οι ξενοδοχειακές μονάδες, η μιζέρια, η παράγκα και οι τουρίστες. Έλληνες και ξένοι.
Θυμήθηκα ένα απόσπασμα του Πανεπιστημιακού Ζαριανού καθηγητή Γιώργη Γιατρομανωλάκη από το κείμενό του «Καντάδα στα Μάταλα» και βλέποντας δυο ακόμα παλιές φωτογραφίες που δημοσίευσε η Ελένη Σημαντήρη..
Η πρώτη στην κορυφή του κειμένου είναι του 1980 και η δεύτερη του 1976…
