Του Ζαχαρία Καψαλάκη
Όταν ο καλός μου φίλος Βαγγέλης Αυγουλάς μου ζήτησε να γράψω ένα άρθρο για τη νέα του σελίδα στο διαδίκτυο, αγχώθηκα . Και τούτου γιατί ήθελα να δώσω ένα κείμενο διαφορετικό απ ‘ αυτά που συνήθως γράφω (συνδικαλιστικά , ιστορικά ) και που θα έδενε τη κοινή μας πατρίδα τη Κρήτη με τα άτομα με ιδιαιτερότητες .
Έτσι λοιπόν έριξα στο mail του Βαγγέλη την ιδέα ( που έγινε σε λίγα μόλις λεπτά αποδεκτή ) , να γράψω ένα άρθρο για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ , όμως τον αγάπησα ψάχνοντας και μαθαίνοντας γι’ αυτό . Πρόκειται για τον Ανωγειανό λυράρη Μανώλη Πασπαράκη ή Στραβό.
Γέννημα θρέμμα του Ψηλορείτη , γεννήθηκε στα ιστορικά Ανώγεια το Φλεβάρη του 1911. Όταν ήταν ακόμη τριών χρονών , χτυπήθηκε από οστρακιά και έχασε το φώς του. Όμως δε το ‘βαλε κάτω. Αγωνιστής , όπως όλοι οι Ανωγειανοί , πήρε στα χέρια του , δεκάχρονος πια , για πρώτη φορά τη λύρα ! Το μουσικό όργανο που κυριαρχούσε στο τόπο του και που έμελε να φωτίσει τους δρόμους της ψυχής του .Δάσκαλός του στη λύρα ένας σπουδαίος λυράρης ο Αντώνης Σκουλάς , έμαθε στο μικρό τα πρώτα πατήματα και του δίδαξε τους πρώτους σκοπούς . Σκοπούς που άκουγε σε ανωγειανές παρέες , τους αποτύπωνε και σιγά-σιγά πάνω τη λύρα του τους έβγαζε ! Στα δεκαπέντε του χρόνια άρχισε δειλά δειλά να παίζει σε παρέες , γάμους και βαφτίσεις . Η πρόοδος του ήταν σημαντική και στα 25 του χρόνια ήταν πια φτασμένος λυράρης !
Παντρεύτηκε , απόκτησε τέσσερα παιδιά και συνέχιζε το έργο του . Γλέντίζοντας το κόσμο σε δύσκολες πραγματικά εποχές . Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος , καταστροφή των Ανωγείων από τους Γερμανούς , φτώχια ….
Όμως ο Πασπαράκης συνέχισε τη δημιουργική του πορεία . Λένε όσοι τον γνώρισαν ότι είχε χάρισμα από το Θεό , να μπορεί να στέκεται πραγματικά στα γλέντια . Ακουμπούσε με το δοξάρι του και του ήχους της λύρας του τις ψυχές των ανθρώπων , έδινε φτερά στα πόδια των χορευτάδων , ενώ ο γλυκός σκοπός του , ανταποκρινόταν στις μουσικές διαθέσεις των ανθρώπων που γλεντούσαν μαζί του .
Μια μαντινάδα χαρακτηριστική έλεγαν τα χείλη του , δίνοντας το στίγμα της δικής του ιδιαιτερότητας :
Κόσμο γροικώ , κόσμο πατώ , και κόσμο δε γνωρίζω ,
ώ, τη μπαντέρμη τη ζωή και πως τη νταγιαντίζω» !
Γράφει ο Γιώργης Καράτζης , για το Μανώλη Πασπαράκη ή Στραβό :
«Ένα ζωντανό μνημείο του μουσικού πολιτισμού των Ανωγείων , υπήρξε χωρίς καμία αμφισβήτηση ο Μανώλης Πασπαράκης Στραβός . Ο λυράρης που γλέντισε τ’ Ανώγεια και τους Ανωγειανούς τη διασποράς , με ασυνήθιστο πάθος , με προθυμία και ανεξάντλητη διάθεση , με αίσθηση προσφοράς που έφτανε τα όρια της αυτοθυσίας .Κάποιοι νόμιζαν ίσως ότι ο Στραβός ανταποκρίνεται εντελώς συμβατικά στο τρόπο του τραγουδιού του καθ’ ενός στη παρέα , κι οτι προσαρμόζεται για το χατίρι του τραγουδιστή στο ανάλογο ύφος . Δεν ήταν όμως έτσι . Ο Στραβός ταξίδευε στον αόρατο μουσικό κόσμο του , συνεπαρμένος απόλυτα πο το ανθρώπινο περιβάλλον , και συμπάσχων άμεσα στις μεταπτώσεις και τις ειδικότερες εκφραστικές διαφοροποιήσεις του κάθε τραγουδιστή – γλεντιστή .Με δεδομένη αυτή την αλήθεια , έδιδε όντως μεγαλύτερη έμφαση σε ακραίες , οριακές στιγμές . Άνοιγε διάπλατα τους κρουνούς της μουσικής του απόδοσης , όταν τον ερέθιζε ή τον συγκινούσε κάποιος ξεχωριστός εκφραστικός τρόπος . Αποκάλυπτε έτσι πόσο άνθρωπος ήταν».
Μεσουράνησε στη μουσική σκηνή της Κρήτης ως το 1960, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι μετά σταμάτησε να παίζει λύρα . Ήταν μάχιμος μουσικός ως τα εβδομήντα του χρόνια , όμως δε μας άφησε δίσκους 33 η 45 στροφών , καθώς η μετακίνηση του για την Αθήνα , που γίνονταν οι εγγραφές δίσκων , ήταν δύσκολη .Χάριν όμως στη μέριμνα του συγχωριανού του δάσκαλου και πρώην δημάρχου των Ανωγείων , Γιώργη Σμπώκου , διασώθηκαν κάποιες ζωντανές ηχογραφήσεις .
Η μουσική του επηρέασε όλους τους σύγχρονους καταξιωμένους Ανωγειανούς λυράρηδες με κορυφαίο τον αρχάγγελο της κρητικής μουσικής Νίκο Ξυλούρη .
Έφυγε από τη ζωή το 1987 σε ηλικία 76 χρόνων . Τα Ανώγεια τον τίμησαν και τον τιμούν πάντα .Μάλιστα για να τον θυμούνται οι επόμενες γενιές έστησαν άγαλμα του ,έργο του Ιταλού καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών , του Μιλάνου , Νικόλα Ζαμπόνι .
Επίλογο στο σημερινό πρώτο σημείωμα, θα ήθελα να βάλω μια συγκλονιστική εικόνα από τη ζωή του τυφλού λυράρη . Ο πατέρας του ήταν ο πρώτος σύντροφος και οδηγός στο σκοτάδι του .Οι σχέσεις πατέρα και γιού ήταν πολύ δυνατές . Έτσι ο θάνατος του πατέρα του τον συγκλόνισε. Ζήτησε να τον πάνε στο τάφο του. Πήρε τη λύρα του και είπε μια μαντινάδα που δεν θα τη ξεχάσω όσο ζω :
«Φεύγεις ψυχή και τση ψυχής, γλυκιά παρηγοριά μου,
που με τα μάτια σου τα δυο, φέγγαν και τα δικά μου».
