Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη
-Γιατί με βγάλατε Μαρίνα μαμά;
Αφού δε λένε κανένα στην οικογένεια έτσι;
-Επειδή το Μαρίνα μοιάζει με τραγούδι…
Κάθε τέτοια μέρα για πολλά χρόνια η ίδια ερώτηση από την Μαρίνα μου!
Κάθε χρόνο για πολλά χρόνια περίμενα να σβήσουν τα φώτα και οι μουσικές…
Να αρχίσει να ξημερώνει για να κατηφορίσω στην αγαπημένη εκκλησία της Αγίας που το όνομα της μοιάζει με τραγούδι…
Έχετε πάει ποτέ σε ψαλμωδία γυναικών που ξημερώνουν Αγίους και Άγιες εκεί που οι φωνές γίνονται γέφυρες στον ουρανό και τα χαμηλωμένα μάτια ανεμόσκαλες;
Άναψα κερί, χάιδεψα τους βασιλικούς, προσκύνησα και κάθισα απέναντι στο πεζούλι.
Ξημέρωνε με το φεγγάρι να στέκει ακόμα.
Απέναντι κάποιοι συνέχιζαν τη γιορτή, με δυνατή μουσική και χορό, γκρέμιζαν την ανεμόσκαλα μου…
Ενοχλήθηκα, ήθελα να σταματήσουν ή να φύγω.
Γύρισα το κεφάλι και τότε τον είδα.
Δεν ήταν από εμάς τους συνηθισμένους, ήταν άλλος διαφορετικός, προχωρούσε με τα γόνατα του να ακουμπάνε τον τσιμεντένιο δρόμο, τον ιδρώτα να στάζει και το κεφάλι του σκυφτό να διαβάζει την κάθε ρωγμή του δρόμου.
Ήταν Ρομά .
Από το κορίτσι που περπατούσε δίπλα του το διάβασα, με τα μακριά κατάμαυρα μαλλιά και το ψηλόλιγνο κορμάκι να χορεύει αντί να βαδίζει.
Δεν σηκώθηκε στα δύο του πόδια πάρα μόνο όταν με τα ακροδάχτυλα της ταπείνωσης ακούμπησε το ξύλινο εικονοστάσι της Αγίας.
Κόλλησε ξανά η ανεμοσκαλα μου αναρίγησε και έμεινα …
Κατάνυξη, γιορτή, χορός, τάμα ταπείνωση όλα εδώ στο όνομα της Αγίας που μοιάζει με τραγούδι…
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων, με καταγωγή από τον Αμπελούζο.
