Της Γεωργίας Ανδριώτου.
Μαμά, το ξέρω ότι μ’ αγαπάς.
Ποτέ δεν αμφισβήτησα την αγάπη σου.
Ακόμα και τις φορές εκείνες που με μαλώνεις, ξέρω ότι η καρδιά σου είναι γεμάτη στοργή και τρυφερότητα για μένα.
Προσπαθείς να μου προσφέρεις όλα αυτά που έχω ανάγκη, ίσως και περισσότερα ακόμα.
Είσαι πάντα δίπλα μου όταν σε χρειάζομαι και το χάδι σου είναι η πιο γλυκιά μου μυρωδιά.
Πολλές φορές, όμως, με βαραίνουν τα δικά σου όνειρα.
Αυτό είναι το μόνο παράπονο που έχω από σένα.
Θέλεις να είμαι ο καλύτερος σε όλα.
Στο σχολείο, στις ξένες γλώσσες, στον αθλητισμό.
Μου βάζεις τις φωνές, με κάνεις να αμφισβητώ τις ικανότητές μου, να ντρέπομαι για τις αποτυχίες μου και να νιώθω ότι δεν μπορώ να φτάσω τα άλλα παιδιά με τα οποία με συγκρίνεις.
Προσπαθώ, όμως, μαμά.
Προσπαθώ πολύ.
Αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα.
Δεν είμαι τέλειος, μανούλα.
Κανένας δεν είναι τέλειος, αλλά είμαστε όλοι όμορφα διαφορετικοί.
Αυτό μάς λένε οι δάσκαλοί μας στο σχολείο.
Ούτε εσύ είσαι τέλεια, μαμά.
Κάνεις κι εσύ λάθη και μου ζητάς πολλές φορές συγνώμη. Για μένα, όμως, είσαι η καλύτερη μανούλα του κόσμου.
Άσε με, σε παρακαλώ, να είμαι ο εαυτός μου.
Δε μπορώ να είμαι ο καλύτερος σε όλα ούτε μπορώ να γίνω εγώ αυτό που εσύ δεν μπόρεσες.
Δε θέλω να κουβαλήσω τα δικά σου ανεκπλήρωτα όνειρα, μαμά.
Είναι βαριά για τους δικούς μου ώμους.
Θέλω απλά να με αγαπάς γι’ αυτό που είμαι.
Γι’ αυτό που εσύ με διαμόρφωσες.
Ένα παιδί μεγαλωμένο με την αγάπη και την τρυφερότητά σου, με τα δάκρυα και το χάδι σου.
Ένα παιδί που δεν είναι τέλειο, αλλά είναι μοναδικό και ξεχωριστό στα δικά σου μόνο μάτια.
Posted by hamomilaki Anthemis και by xristosxarmpis.blogspot.gr
