Γράφει η Μαρία Μαυρουδή*
Για τη συγγραφή του συγκεκριμένου άρθρου η αφορμή δόθηκε από τη συζήτηση που είχαμε με μία συνάδελφο σχετικά με την άρνηση των γονέων να παρακολουθεί το παιδί τους το τμήμα ένταξης.
Θεωρώ ότι είναι ευνοημένα τα σχολεία που είναι στελεχωμένα με το τμήμα ένταξης καθώς μπορεί να βοηθήσει σε ικανοποιητικό βαθμό τα παιδιά που φοιτούν σ’ αυτά.
Δυστυχώς όμως αρκετοί γονείς δεν παραδεχόμαστε τη μαθησιακή δυσκολία που ενδεχομένως έχει το παιδί μας και για αυτό το λόγο παρόλο που μπορεί να έχουμε την απαραίτητη γνωμάτευση για τη φοίτηση του παιδιού στο τμήμα ένταξης,αρνιόμαστε να δεχτούμε τη φοιτησή του σ’ αυτό.
Ο λόγος άρνησης , σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη είναι λόγω μη αποδοχής του μαθησιακού προβλήματος και ιδιαίτερα λόγω ταμπού που μας κυριαρχεί κυρίους όσους μένουμε σε κλειστές κοινωνίες. Φοβόμαστε να μη στιγματιστεί το παιδί μας και να μην περιθωριοποιηθεί. Μα πρέπει να αναλογιστούμε ότι ένα παιδί που αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες τις περισσότερες φορές εμφανίζει και προβλήματα συμπεριφοράς τόσο μέσα όσο και έξω από τις σχολικές αίθουσες γεγονός το οποίο το στοχοποιεί.
Αυτό που έχει σημασία είναι το καλό και μόνο του παιδιού μας και όχι τι θα πει ο κοινωνικός περίγυρος.
Κλείνουμε λοιπόν τα αυτιά μας στις γνώμες των κοινωνικών σειρήνων σε ότι αφορά το παιδί μας, οπλιζόμαστε με επιβραβεύσεις για κάθε πρόοδο μικρή ή μεγάλη που σημειώνει ο μικρός μας θησαυρός και θυμόμαστε ότι οι μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι ένα εμπόδιο. Αντίθετα, αν αντιμετωπιστούν έγκαιρα κ αποτελεσματικά ανοίγουν το δρόμο για πολλές επιτυχίες. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι και ο Αϊνστάιν λέγεται πως είχε μαθησιακές δυσκολίες και συγκεκριμένα δυσλεξία κ όμως έκανε έναν ολόκληρο πλανήτη να ασχολείται μ’ αυτόν.
* Η Μαρία Μαυρουδή είναι Δασκάλα και Υποδιευθύντρια στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Μοιρών
