Του Μιχάλη Στρατάκη*
Μέρα που ‘ναι, είπα να σας φανερώσω ένα μέγα μυστικό, που οι αθρώποι δεν το κατέχουνε, μα κατέχουνε το ο Θεός και οι σκύλοι.
Γροικάτε μια μυστική αλήθεια, απου δεν τη γράφουνε τα βιβλία, αυτά που λένε ιερά, μα αληθινή είναι.
Σαν επόσαξε, που λέτε, ο Δημιουργός τους Πρωτόπλαστους με το χώμα και το άγιο σάλιο του, είδε πως στην άγια απαλάμη του είχε απομείνει λίγη λάσπη.
Δεν χρειάστηκε να σκεφτεί πολύ ίντα θα την έκανε.
Εμάζωξέ τηνε, έκαμε ένα βόλο κι από κείνηνα τη λάσπη έσαξε το σκύλο.
Μαζί, κι αγαπημένοι, εζούσανε στον παράδεισο ο Αδάμ, η Εύα και το κουλούκι. Ίσαμε που εγίνηκε ό,τι εγίνηκε και αποφάσισε ο Θεός να ποβγάλει από τον παράδεισο τους πρωτόπλαστους αθρώπους και να κρατήσει μοναχά το σκύλο.
Εσκύψανε την κεφαλή τους οι πρωτόπλαστοι και επορίσανε από την πόρτα του παραδείσου, για να μπούνε στην άλλη πόρτα, σ’ αυτή της κόλασης των μαρτυρίων του αθρώπου.
Μαύρη απελπισία τους είχε πιάσει, γεμάτοι πληγές ήσανε, μα ξαφνικά αναθαρρήσανε και εχαμογέλασε ο γεις τ’ αλλού.
Είδανε ανάμεσα στα πόδια τους τον πρωτόπλαστο σκύλο, να τους κλουθά κουνώντας την ουρά του κι ύστερα τον είδανε να κλαίει και να γλύφει τις πληγές τους.
Εδιάλεξε τα βάσανα των αθρώπων το κουλούκι κι έφυγε από τον παράδεισο.
Γιατί, καμάρια μου, για το σκύλο, παράδεισος δίχως αθρώπους, παράδεισος δεν λογάται.
Χειρότερος από την κόλαση είναι.
Ετούτονα είναι το μέγα μυστικό που σας φανερώνω.
Κάμετε μου τη χάρη, να το φανερώσετε κι εσείς στα κοπέλια σας.
Και πέστε τους ακόμη, πως ένας γνήσιος απόγονος εκείνου του πρωτόπλαστου σκύλου, ζούσε στην Αθήνα, μέχρι πριν λίγους Χρόνους.
«Λουκάνικος» ήτανε τ’ όνομα του.
* Ο Μιχάλης Στρατάκης είναι δημοσιογράφος από τις Γκαγκάλες της Μεσαράς
