Του Μιχάλη Στρατάκη*
Ζαχαρένια Βαλαβάνη έγραφε η ταυτότητα της, μα κανένας Σαλονικιός, κι όχι μόνο, δεν την ήξερε μ’ αυτό το όνομα.
Λιλή Θεσσαλονικιά την ξέρανε όλοι. Σκέτο Λιλή οι αμέτρητοι φίλοι της. Τραγουδίστρια τη λέγανε όλοι. Ψάλτη στο αριστερό στασίδι της καρδιακής εκκλησιάς την έλεγα εγώ.
Δεν ήτανε ψυχούλα, ψυχάρα ήτανε.
Ξανάρθε στο νου μου, από συγκεκριμένες αιτίες:
1η αιτία. Αρχές του Φλεβάρη του 2001, τη βρήκανε νεκρή στην κάμαρα της μέρες μετά το θάνατο της, όπως βρήκανε και την Αμαλία, την άλλη ψυχάρα της Σαλονίκης.
2η αιτία. Μέχρι τα στερνά της, έκανε τη ζωή κουτάλι και ζούσε όχι όπως της ορμήνευαν οι δηθενάδες, μα όπως αυτή εγούσταρε και λογαριασμό σε κανέναν δεν έδινε.
3η αιτία. Συχαινότανε όσο τίποτα τη ρεκλάμα και το μοστράρισμα, γιαυτό και ποτέ δεν καταδέχτηκε να κατεβεί στην κουμανταδόρισσα Αθήνα, μήτε και να κάμει δίσκο, παρ’ ότι όλοι αναγνώριζαν το ατόφιο μεγαλείο της φωνής της και αμέτρητες προτάσεις είχε.
4η αιτία. Η παλικαρίσια λευτερολαλιά της, που άνοιγε όλο και περισσότερο το στόμα της, όσο οι καθώς πρέπει κολαούζοι του συστήματος της φωνάζανε «σκάσε».
5η αιτία, και η βασικότερη. Την έφεραν ξανά στο νου μου, τα όσα γίνονται σήμερα και τα δυο τραγούδια που έλεγε, και που θολώνανε τα μάτια της όταν τα’ λεγε, απαντώντας, ακριβώς, σ’ αυτά που γίνονται σήμερα.
-Το πρώτο τραγούδι ήτανε το « Κόκκινο γαρύφαλλο στο μέρος της καρδιάς…»
-Το δεύτερο τραγούδι ήτανε το «Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια…»
Ξανάρθε, ξανατραγουδώντας, στο νου μου η Λιλή και δε μπορώ ν’ αποδιώξω την αγαπημένη μορφή της.
* Ο Μιχάλης Στρατάκης είναι Δημοσιογράφος από τις Γκαγκάλες της Μεσαράς
