Της Μαριάννας Καλαϊτζιδάκη, Αναπληρώτριας Καθηγήτρια Παν/μιου Κρήτης
Η Ουρανία γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Φουρφουρά Αμαρίου. Το χωριό της μητέρας μου, Όλγας. Το σπίτι της ηταν ακριβώς πίσω από το σπίτι της γιαγιάς μου Μαρίας Τρουλλινου, το γένος Σημαντήρα, συνταξιούχου διδασκάλισσας, όπως η ίδια έγραφε στα επιστολόχαρτα. Με την Ουρανία και την ξαδέλφη μου Χρυσούλα Σαρμάνη, περάσαμε όλα τα παιδικά καλοκαίρια στο Φουρφουρά. Κάναμε βόλτες στα κοντινά τοπόσημα του χωριού, Παναγιά στη Λειβάδα, Κουλουλιανά, Μέση. Περνούσαμε αμέριμνες ώρες στη γειτονιά ή στο σπίτι της γιαγιάς παίζοντας και συζητώντας. Στο πανηγύρι του χωριού την παραμονή της 8ης Σεπτεμβρίου καθόμασταν στο τοιχίο της στρογγυλής πλατείας και παρακολουθούσαμε τους μεγάλους να χορεύουν. Μια τέτοια στιγμή αιχμαλώτισε ο φακός κάποιου φωτογράφου του Ρεθύμνου ισως του Ευάγγελου Τριαντάφυλλου αλλά και ίσως του Μυλωνά το έτος 1968.
Μετά χαθήκαμε, εγώ σπουδές, εξωτερικό, Αθήνα και μετά από πολλά χρόνια ξανά Ρέθυμνο. Η Ουρανία είχε βρει εργασία στον ξενοδοχειακό κλάδο και ζούσε κι εκείνη στο Ρέθυμνο. Ουσιαστική παρέα δεν κάναμε, όμως όταν συναντιόμασταν στο δρόμο, σε χαρές (γάμο) ή σε λύπες (κηδεία, μνημόσυνο) πάντα χαιρόμουν που την έβλεπα. Ανταλλάσσαμε τα νέα μας, τι κάνουν οι γονείς της, οι γονείς μου, ο αδελφός μου, οι δυο της αδελφοί, τι κάνει η ξαδέλφη μου Χρυσούλα, τι κάνει το χωριό, αν πήγε πρόσφατα..Οι γονείς μεγάλωσαν, αρρώστησαν και πλέον ανταλλάσσαμε τα νέα μας για φάρμακα, νοσηλείες, θεραπείες, χειρουργεία, αποκλειστικές νοσοκόμες και τα συναφή. Η Ουρανία φρόντισε και τους δυο γονείς της, Αντώνη και Δέσποινα, παρά τα πολλαπλά προβλήματα υγείας τους, με θαυμαστό τρόπο, επί σειρά ετών, στο σπίτι της, ενώ παράλληλα εργαζόταν. Η Ουρανία ήταν ευχαριστημένη που δούλευε. Και ήταν υποδειγματική εργαζόμενη! Υπεύθυνη, εργατική, έμπιστη συνεπής και αφοσιωμένη, δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ για φόρτο εργασίας ή κούραση. Την αγαπούσαν όλοι, προσωπικό και διευθυντές. Παράλληλα ήταν υπομονετική, αισιόδοξη, πιστή φίλη, έβαζε στόχους, της άρεσε να μαθαίνει και να εξελίσσεται ενώ είχε ενδιαφέροντα (φωτογραφία, παζλ, κέντημα). Μα πιο πολύ αυτό που την χαρακτήριζε ήταν ότι είχε καλοσύνη και ένα ζεστό χαμόγελο για όλους !
Είχε ως στήριγμα, δύο αδέλφια εξ αίματος τον Στέλιο και τον Νίκο, και μια αδελφή, όπως την αποκαλούσε η ίδια τη γυναίκα του αδελφού της την Ασπασία, που της συμπαραστάθηκαν μέχρι τέλους ενώ της κρατούσαν το χέρι καθώς έφευγε, νωρίς, από αυτή τη ζωή..
Στη Ουρανία άρεσαν τα λουλούδια. Όλα τα λουλούδια, αλλά πιο πολύ τα αγριολούλουδα από το χωριό μας. Έλειπα στην εξόδιο ακολουθία, σε επαγγελματικό ταξίδι. Θα λείπω και τώρα στο 40ημερο μνημόσυνο. Όποιος μπορεί ας πάει στην τελευταία της κατοικία λίγα ή και πολλά μανουσάκια. Τώρα είναι και η εποχή τους…
Πηγή: goodnet.gr