Του Γιώργου Μαμάκη
Στο οροπέδιο του Καθαρού η φύση μοιάζει να ανασαίνει με έναν ρυθμό που μόνο οι παρατηρητικοί μπορούν να νιώσουν. Τα δέντρα, γυμνά πλέον από τα φύλλα τους, στέκουν σαν σιωπηλοί μάρτυρες της αλλαγής, ενώ οι καρποί τους, πεσμένοι πια, γίνονται τροφή για τα πουλιά και τα μικρά ζώα. Οι μέρες μικραίνουν, κι ο ουρανός, συχνά γκρίζος, αντανακλά τη γαλήνη αλλά και τη δύναμη του τοπίου.
Οι μυρωδιές του φθινοπώρου γεμίζουν τον αέρα, με την υγρασία της γης και την ελαφριά σήψη των φρούτων να ανακατεύονται σε έναν μοναδικό αρωματικό συνδυασμό. Μικρές λιμνούλες από τη βροχή καθρεφτίζουν τα γυμνά κλαδιά, ενώ οι πρώτες παγωνιές αρχίζουν να σχηματίζουν κρυστάλλους στις άκρες των φύλλων που απέμειναν.
Κάπου στο βάθος, το βλέμμα συναντά τις οροσειρές που υψώνονται περήφανα, σκεπασμένες με μια απαλή ομίχλη. Είναι σαν η φύση να προσκαλεί τον επισκέπτη να μείνει λίγο περισσότερο, να αφουγκραστεί την απόλυτη σιωπή, αυτήν που κρύβει μέσα της την υπόσχεση του χειμώνα και την ελπίδα της άνοιξης που θα ακολουθήσει.
