Δεν είναι δυνατόν, είναι δύσκολο να μπορέσει μια γυναίκα να μαζέψει τόσες ελιές μόνη της. Ομολογώ ότι είχα σύμμαχο τον καιρό, το λιοστάσι της οικογένειας, με μόχθο φροντισμένο, εργαλεία σύγχρονης τεχνολογίας, σκέψεις ,σκέψεις, πολλές σκέψεις και το τόλμησα, ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα.
Δρούσα με μεράκι και μεθοδικότητα, χωρίς άγχος και βιασύνη.
Σε τρεις μέρες πήγαμε στο λιτρουβειό πάνω από 1000 κιλά έγραψε η ζυγαριά. Είχα μπροστά μου εκατό δέντρα, δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά τους μα ευχαριστώ τη θεία τύχη για ότι μας χαρίζει. Συνολικά πήγαμε τέσσαρες φορές στο λιτρουβειό σε ελάχιστες μέρες.
Στο σπίτι όλοι περιμένανε με αγωνία πότε θα εγκαταλείψω τον αγώνα μου.
Γέμισαν τα χέρια μου αγκάθια, πόνο, κούραση, σκέψεις όμορφες, στιγμές μοναδικές μέσα στη φύση παρέα με τα ελάχιστα πουλιά που αφουγκραζόμουν όταν σταμάταγα το ραβδιστικό.
Καφεδάκι σε καθημερινή βάση από το φανταστικό θερμό μου, μηλαράκι και νεράκι.
Ήμουν η βασίλισσα της ζωής μου και απόλαυσα υπέροχες ηλιόλουστες μέρες μέσα στην αγαπημένη μου φύση, ναι σίγουρα γιατί δρούσα μόνη και αποφασιστικά.
ΟΜΩΣ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΌ!
Σκεφτόμουν συνέχεια αυτή την γυναικούλα !
Αυτή την γυναίκα που γνώρισα πριν σαράντα χρόνια και πολλές άλλες ακολουθούσαν τα χνάρια της.
Η αγαπημένη μου αυτή γυναίκα μόλις απολιοκομίζαμε ακολουθούσε στα λιοστάσια μετά το μάζεμα της ελιάς και μάζευε ότι ελιές είχαν ξεγελάσει τ’ αφεντικά ή τους λιομαζώχτρες ή λιομαζοχτάδες.
Έκανε το ημερήσιο πεκούλι τση.
Είχε δέσει στην ταλαιπωρημένη μεσούλα της ένα σακούλι και με τα επιδέξια χέρια της μάζευε — μάζευε τόσο γρήγορα και τόσο διψασμένα.
Μάζευε το λαδάκι της και είχε να στείλει τσου Αθηναίους τση.
Ήταν λοιπόν μια ατζαρδόζα γυναίκα μαγκούφα όπως λέει και η Βουγιουκλάκη. Κάθε άνθρωπος μονάχος, κάθε άνθρωπος μαγκούφης.
Αυτή η ψυχή που είχε χάσει τον άνδρα της και τη θυγατέρα της με στους σεισμούς του 53 στο χωριό ήταν χωρίς περιουσιακά στοιχεία και τα κατάφερνε μια χαρά.
Στα στερνά της χρόνια την συνάντησα στο δρόμο μου σε πολύ δύσκολη στιγμή υγείας της και την φρόντισα σα μάννα μου από εν συναίσθηση, δε μπόρεσε να φύγει πότε από το νου μου.
Είναι δύσκολο να μπω σε λεπτομέρειες. Κάπου δω θα σταματήσω την εξιστόρηση μου, γιατί πάντα κλαίω όταν θυμάσαι την ιστορία της και την αχαριστία μας, τα έχουμε όλα!
Τα δώρα μου λοιπόν! Τα δωράκια μου συχνά είναι υλικά αγαθά. μένουν εκεί στα ράφια, στα συρτάρια και σκονίζονται ,ενοχλούν, εμποδίζουν εμάς και αργότερα τους κληρονόμους μας.
Αυτά μας τα προσφέρουν οι φίλοι μας ,οι γείτονες, οι γύρω μας .
Είναι όμως και αυτά τα δώρα που παίρνουμε μόνοι μας χωρίς να μας τα προσφέρουν είναι αυτά που χαρίζουμε στον αδηφάγο εαυτούλη μας μόνοι μας και είναι τα καλύτερα!
Φύλαξα κρεμασμένο φυλαχτό στον κόρφο μου τις ευχές της !
Βάρσαμο στην ψυχή μου κρυμμένες .
ΦΩΤΟΣΤΕΦΑΝΟ στην κεφαλή μου.
Μόλις τη θυμηθώ παίρνω δύναμη, τίποτε δε με σταματάει, πάντα είναι πάνω απ’ το κεφάλι μου. Τί δύναμη αυτές οι ευχές λουσμένες με ΜΠΟΛΙΚΗ ποσότητα άδολης αγάπης, ανιδιοτελούς αγάπης.
Το κοκολόι λοιπόν και η κοκολο’ί’στρα!
Πότε θα κάνει ξαστεριά να συνεχίσω το ωραίο μου οδοιπορικό στο Μαρκόπουλο στο κτήμα μας Μάντουκα .
Αγαπημένη μου θειά Όλγα πόσα μου δίδαξες σ’ αυτό το διάβα τση ζωής σου.
Κάλιο να ξέρεις πάρα να έχεις.
Η ομορφιά είναι μπάλωμα και η γνώση βασίλειο.
Πάντα ευγνώμων, έτσι απλά γιατί σας αγαπώ όλους!
Μενεγάτου Διονυσία
Πηγή: Ομφαλός της γης
