Μια ηλιόλουστη μέρα αφού τέλειωσε τις δουλειές του σπιτιού κι ετοίμασε το φαγητό μετέφερε τη ραπτομηχανή της [η Στυλιανή Χατζήνα, αργότερα Μοναχή Φιλοθέη 1897-1975] στην ταράτσα του σπιτιού για να γαζώσει.
Από κοντά είχε το αγοράκι της, τον Σταύρο που θα ήταν περίπου 20 μηνών.
Το παιδάκι έπαιζε γύρω από την καπνοδόχο, αλλά σε μια στιγμή παραπάτησε κι όπως η ταράτσα δεν είχε στηθαίο, έπεσε από ύψος τριάμισι περίπου μέτρων και χτύπησε θανάσιμα σε ένα πελέκι.
Αλλόφρων έτρεξε κοντά του η έρμη μάνα.
Τι να δει;
Το αγοράκι της αιμορραγούσε εκεί στο χώμα από στόμα, μύτη, αυτιά, χωρίς να αναπνέει, χωρίς σημάδια ζωής.
Άφωνη παρακολουθούσε η κ. Στυλιανή.
Οι δικοί της άνθρωποι, που προστρέξανε, δεν ήξεραν πώς να την αντιμετωπίσουν, όπως την έβλεπαν αδάκρυτη και χλωμή σαν πεθαμένη.
Προτίμησαν να την αφήσουν να συνέλθει και ασχολήθηκαν με το παιδί.
Μετέφεραν το άψυχο κορμάκι στο εσωτερικό του σπιτιού, το έβαλαν σε ένα καναπεδάκι.
Ήρθε ο γιατρός που απλά πιστοποίησε τον θάνατο του μικρού.
Ενώ η καμπάνα του χωριού άρχισε να χτυπά πένθιμα, ειδοποιήθηκε ο πατέρας, που ήταν στη δουλειά του στο Ρέθυμνο,
για το τραγικό συμβάν και του ζήτησαν να φέρει ένα φέρετρο για το παιδί.
Η αυλή άρχισε να γεμίζει κόσμο, που ερχόταν να συμπαρασταθεί στο πένθος της οικογένειας. Ορίστηκε και η κηδεία για την επομένη στις 4.00 το απόγευμα.
Καθώς άκουσε η μάνα την καμπάνα, τότε η Στυλιανή θυμήθηκε τον Τίμιο Σταυρό.
Πετάχτηκε σαν ελατήριο από τη θέση της.
Μάταια προσπάθησαν να την συγκρατήσουν εκείνοι που νόμιζαν πως πηγαίνει να δώσει τέλος στη ζωή της.
Σπεύδει και κατεβάζει το ιερό κειμήλιο από το εικονοστάσι με τρεμάμενα χέρια. Ασπάζεται ευλαβικά το σύμβολο της πίστης μας και πλησιάζοντας το παιδί της ακούμπησε το ιερό σύμβολο πάνω στην καρδούλα του και το έσφιξε στην αγκαλιά της.
– Τίμιε μου Σταυρέ, παρακάλεσε, να ζήσει το παιδί μου, να το βαπτίσω Σταύρο και να το κάνω ιερέα.
Η προσευχή της εισακούσθηκε και το παιδάκι άνοιξε τα ματάκια απορημένο με τον κόσμο που έβλεπε μπροστά του.
Έγινε όπως το έταξε η μητέρα.
Και το νεκραναστημένο παιδάκι έγινε μεγαλώνοντας ο μακαριστός εξαιρετικά αγαπητός μας ιερέας, παπά-Σταύρος Τζαγκαράκης, που επί εφημερίας του ανθούσε η ενορία Περιβολίων και έχει καταγραφεί στα χρονικά του τόπου,
από τους ίδιους τους πιστούς, ως ένας από τους πλέον φωτισμένους μας κληρικούς.
ΔΌΞΑ ΣΟΙ ΚΥΡΙΕ ΔΟΞΑ ΣΟΙ
Τις ευχές και τις πρεσβείες του να έχουμε !
Πηγή: Stella Vasilaki
