Δώσαμε ραντεβού στα Έξω Μουλιανά, ένα χωριό μερικά χιλιόμετρα δυτικά της Σητείας. Βρεθήκαμε νωρίς το πρωί στο καφενείο και πίνοντας τον ελληνικό καφέ, σχεδιάσαμε λεπτομερώς τις κινήσεις μας. Η Χριστίνα Χρυσούλα και η Ελευθερία Καναβάκη θα μας βοηθούσαν να εξερευνήσουμε το φαράγγι του Ρίχτη, ένα από τα πιο όμορφα σημεία της περιοχής, το οποίο μάλιστα «κρύβει» έναν ονειρεμένο καταρράκτη.
Στη συζήτηση που προηγήθηκε της διαδρομής, γίνεται εύκολα ορατό το πείσμα και η αγάπη και των δυο για τη φύση και ειδικότερα για το γεωπάρκο της Σητείας, τμήμα του οποίου αποτελεί και το φαράγγι του Ρίχτη.
Αποφασίζουμε ότι θα κινηθούμε στο φαράγγι αντίθετα και μπαίνουμε στα αυτοκίνητα ώστε να φτάσουμε στην παραλία. Διασχίζουμε το χωριό, περνάμε από κτήματα βλέποντας τους κήπους και στη συνέχεια, καθώς ο δρόμος γίνεται έντονα κατηφορικός, απολαμβάνουμε τη θέα στη θάλασσα. Αφήνοντας τα αυτοκίνητα στο χώρο στάθμευσης ξεκινάμε το μονοπάτι, το οποίο έχει συνολικό μήκος 4 χλμ. και είναι ελεγχόμενης κίνησης, υπάρχει δηλαδή έλεγχος εισόδου και εξόδου, ώστε να γνωρίζουν οι υπεύθυνοι ανά πάσα στιγμή, πόσα άτομα βρίσκονται εντός. Γρήγορα, φτάνουμε και περπατάμε δίπλα στο νερό, παρακολουθώντας τη ροή του αλλά και τους μικρούς καταρράκτες που δημιουργεί. Η κίνηση είναι αρχικά εύκολη και μόνο στη συνέχεια γίνεται μέτριας δυσκολίας περισσότερο εξαιτίας της κλίσης και κάποιων δύσκολων σημείων. Όπως μας ενημερώνει η Χριστίνα και η Ελευθερία, μόνο τον χειμώνα είναι δύσκολη η διάσχισή του, καθώς τα νερά του ρέματος είναι πιο ορμητικά.
Φτάνοντας στον καταρράκτη
Περπατάμε ανάμεσα σε πλούσια βλάστηση, κάτω από τα πλατάνια, ενώ παρατηρούμε άγρια μούρα, λουλούδια και διάφορα αρωματικά βότανα. Έχουμε περπατήσει σχεδόν 35 λεπτά, όταν φτάνουμε μπροστά στον καταρράκτη του φαραγγιού. Ξεπερνάει τα 6 μέτρα και στη βάση του, σχηματίζει μία φυσική πισίνα στην οποία οι επισκέπτες κάνουν μπάνιο στα κρύα νερά. Για αρκετή ώρα, δεν μιλάει κανείς παρά μόνο παρακολουθούμε τη μαγεία του νερού και το παιχνίδισμα με τις ακτίνες του ήλιου. Καθόμαστε σε ένα ξύλινο τραπέζι πικ-νικ που υπάρχει στο πλάι και με τη θέα του καταρράκτη, συζητάμε με την Χριστίνα και την Ελευθερία.
Οι μεταφραστικές σπουδές και η ανάγκη για επιστροφή στη φύση
Η Χριστίνα Χρυσούλα, η οποία έζησε αρκετά χρόνια της ζωής της στην Κέρκυρα, την Αθήνα αλλά και στο εξωτερικό, σημειώνει: «Επαγγελματικά, ξεκίνησα ως μεταφράστρια. Σπουδές στην Κέρκυρα, εξωτερικό και έπειτα δουλειά στην Αθήνα σε μεταφραστική εταιρεία. Πριν από 4 περίπου χρόνια αποφάσισα ότι ήθελα άλλες ποιότητες στη ζωή μου. Έτσι, επέστρεψα στα πάτρια εδάφη, στη Σητεία, και άρχισα, μαζί με τον αδερφό μου, να ασχολούμαι με την παραγωγή, τυποποίηση και εξαγωγή της οικογενειακής παραγωγής ελαιολάδου. Κάπου εκεί, ανακάλυψα ότι στο Δημόσιο ΙΕΚ της Σητείας άνοιγε τμήμα Συνοδού βουνού. Χωρίς δεύτερη σκέψη και έχοντας πολλά χιλιόμετρα πεζοπορίας και ορειβασίας στο ενεργητικό μου ως μέλος ορειβατικού συλλόγου στην Αθήνα, γράφτηκα. Αποφοίτησα, ολοκλήρωσα την πρακτική μου στο Παγκόσμιο Γεωπάρκο Unesco της Σητείας και τώρα είναι η πρώτη χρονιά που θα ασκήσω το επάγγελμα της συνοδού βουνού. Πραγματικά ανυπομονώ να μοιραστώ με τους επισκέπτες της περιοχής μας την αγάπη μου για τη φύση και μαζί να εξερευνήσουμε τις ομορφιές της ιδιαίτερης αυτής γωνιάς της Κρήτης.
Στο ίδιο πλαίσιο, η Ελευθερία εργάζεται ως γυμνάστρια σε δημοτικό σχολείο στη Σητεία και παράλληλα είναι γυμνάστρια τραμπολίνο. Έχει μεγαλώσει στο χωριό Άγιος Στέφανος, κοντά στους Πεύκους και από μικρή έχει στο «αίμα» της, τις περιπατητικές διαδρομές. Όπως και η Χριστίνα, φοίτησε στο τμήμα συνοδών βουνού και έκανε την πρακτική της στο Παγκόσμιο Γεωπάρκο Unesco της Σητείας.
Ο ρόλος της φύσης στη ζωή
Ρωτάω την Χριστίνα για τους λόγους που την έκαναν να ασχοληθεί τόσο πολύ με τη φύση και να φτάσει σήμερα να το κάνει επάγγελμα. «Από μικρή, είχα ιδιαίτερη σχέση και αγάπη για τη φύση. Με έβρισκες είτε σκαρφαλωμένη σε κάποιο δέντρο, είτε σε κάποιο χωράφι να χαζεύω τα λουλούδια, τα πουλιά, τα έντομα. Η σχέση αυτή δεν άλλαξε στην πορεία της ζωής μου. Αντίθετα, μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα τον ρόλο που παίζει η φύση και η επαφή μας με αυτήν στην υγεία και την ευημερία μας. Και ήρθαν έτσι τα πράγματα -ή μπορεί εγώ να τα οδήγησα υποσυνείδητα- που άρχισα να δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά στη φύση, παρόλο που ξεκίνησα την καριέρα μου εντελώς διαφορετικά». Συνεχίζουμε αυτή την πανέμορφη διαδρομή και κάθε τόσο βρίσκουμε έναν ακόμη λόγο για να σταματήσουμε. Τα φυτά, τα δέντρα, οι πεταλούδες, η θέα, και τόσα ακόμη μετατρέπουν αυτό το φαράγγι σε μία μοναδική διαδρομή που αξίζει κανείς να την ζήσει εδώ στην Ανατολική Κρήτη, στο Λασίθι.
φωτογραφίες: Αμαλία Κωβαίου
Πηγή: travel.gr
