Του Γιώργου Μαμάκη
Η ανάβαση από το Ξυλόσκαλο προς το καταφύγιο Καλλέργη τον χειμώνα είναι μια εμπειρία που μένει ανεξίτηλη στη μνήμη. Το τοπίο, καλυμμένο από χιόνι, μεταμορφώνει τη γνώριμη διαδρομή σε έναν κόσμο σχεδόν εξωπραγματικό, όπου η σιωπή του χιονιού και η αίσθηση της απομόνωσης δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μοναδική.
Ξεκινώντας από το Ξυλόσκαλο, την είσοδο του φαραγγιού της Σαμαριάς, στα 1.200 μέτρα, το πρώτο κομμάτι της διαδρομής ανηφορίζει σταθερά μέσα από το στενό μονοπάτι που κόβει τις φουρκέτες. Το δάσος με τους κέδρους σκεπασμένο με χιόνι, δημιουργεί ένα παραμυθένιο σκηνικό, με τους κορμούς να γέρνουν κάτω από το βάρος του λευκού μανδύα. Εδώ, ο χειμώνας δεν είναι απλώς μια εποχή· είναι μια δύναμη που μεταμορφώνει το τοπίο και δοκιμάζει τις αντοχές σου.
Καθώς ανεβαίνεις, το χιόνι βαθαίνει και ο αέρας γίνεται πιο ψυχρός, κόβοντας το πρόσωπο όταν βγαίνεις στα πιο εκτεθειμένα σημεία. Στο ύψος των 1.600-1.700 μέτρων, το τοπίο αρχίζει να αλλάζει ριζικά. Τα δέντρα αραιώνουν, δίνοντας τη θέση τους στις γυμνές ράχες και τις απότομες πλαγιές των Λευκών Ορέων, σκεπασμένες από χιονοθύελλες που συχνά σαρώνουν την περιοχή. Από εδώ μπορείς να δεις προς τη δύση τη χιονισμένη κορυφογραμμή του Γκίγκιλου και τα βουνά που χάνονται στον ορίζοντα.
Η τελευταία ανηφόρα πριν το καταφύγιο είναι απαιτητική, ειδικά αν το χιόνι είναι μαλακό ή αν έχουν σχηματιστεί παγοσκεπασμένα σημεία. Με κάθε βήμα, ο άνεμος δυναμώνει και το καταφύγιο μοιάζει σαν ένας φάρος μέσα στο λευκό χάος. Και μόλις φτάσεις, η θέα σε ανταμείβει: μια παγωμένη θάλασσα από χιονισμένες κορυφές, η Σαμαριά χαμένη στα βάθη, και μακριά, αν είσαι τυχερός, το Λιβυκό Πέλαγος να γυαλίζει στο φως του χειμερινού ήλιου.
Ο χειμώνας εδώ δεν είναι παιχνίδι. Είναι αδυσώπητος, αλλά και απίστευτα όμορφος. Όσοι έχουν κάνει αυτή την ανάβαση ξέρουν πως δεν είναι απλώς μια πεζοπορία· είναι μια εμπειρία βαθιά, σχεδόν πνευματική. Είσαι μόνος σου με το βουνό, το κρύο, το χιόνι και τον ουρανό!
