Ο Σάββας Βαρδάκης ήταν μαθητής του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματική Εκπαίδευσης Κατάρτισης (ΕΕΕΕΚ) Τυμπακίου από το 2010 και του ΕΕΕΕΚ Ηρακλείου τα τελευταία χρόνια.
Μαθητής τετραπληγικός με καταγωγή του από το Λαράνι και τους Αγίους Δέκα του Δήμου Γόρτυνας.
Φέτος ολοκληρώνει τις σπουδές του στο ΕΕΕΕΚ Ηρακλείου και ουσιαστικά βρίσκεται εκτός εκπαίδευσης, καθώς ο νομοθέτης δεν επιτρέπει τη φοίτησή του σε κάποιο άλλο σχολείο (π.χ. ΕΠΑΛ Ειδικής Αγωγής).
Μας έστειλε επιστολή την οποία και δημοσιεύουμε, μέσα από την οποία εκφράζεται η αγωνία του για το μέλλον.
Συγκεκριμένα γράφει ο Σάββας:
«ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΓΙΝΟΥΜΕ;»
(του Σάββα Βαρδάκη, τελειόφοιτος ΕΕΕΕΚ)
Οι μαθητές της ειδικής αγωγής ολοκληρώνοντας τη φοίτησή τους στο ΕΕΕΕΚ δεν έχουν τη δυνατότητα να απασχοληθούν σε κάποια δομή και στερούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία μας αφορούν όλους. Η κοινωνία μας καταδικάζει να παραμένουμε καθηλωμένοι στο σπίτι και μας αφαιρεί το δικαίωμα να ενταχθούμε και να εργαστούμε με αποτέλεσμα την πλήρη αποξένωσή μας.
Με τιμά που είμαι Έλληνας αλλά ντρέπομαι που ζω στην Ελλάδα, μια χώρα στην οποία απαξιώνονται εντελώς τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν προσφέρονται υπηρεσίες και δομές αντίστοιχες των άλλων χωρών, αντίθετα, γίνονται όλο και περισσότερες περικοπές και εκπτώσεις. Το γεγονός αυτό δυσκολεύει την υποστήριξή μας και προκαλεί μεγάλο άγχος και ανησυχία για το μέλλον μας.
Μου προκαλεί στεναχώρια και με πληγώνει η αδιαφορία και η αδυναμία του κράτους να ανταποκριθεί στις ανάγκες μας. Με θυμώνει και με απογοητεύει που οι αποφάσεις για την ειδική αγωγή λαμβάνονται από άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με εμάς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Δεν έχει λογική να αποφασίζουν άλλοι για εμάς χωρίς να μας ρωτάνε, χωρίς να γίνεται διάλογος αλλά να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο αυτοί που κάθονται στα γραφεία τους.
Θα ήθελα να μου απαντήσετε ως πολίτες -και όχι ως πολιτικοί- και ως γονείς αν είχατε ένα παιδί με ειδικές ανάγκες τι θα κάνατε στην περίπτωση που ήταν αναγκασμένο να παραμείνει εκτός σχολείου, εκτός κοινωνίας, εκτός μιας καθημερινότητας που για κάποιους είναι αυτονόητη αλλά όχι για εμάς. Αυτό που σας ρωτώ λοιπόν είναι ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΓΙΝΟΥΜΕ;
