Του Παναγιώτη Ιωάννου*
-Έτος 2015, κάνα 2 χρόνια που έχω έρθει στην περιοχή.
-Πιτσιρικάς 15-16 χρόνων με πειραγμένο παπάκι.
-Κάνει σουζα στον κεντρικό δρόμο των Μοιρών κ χειρίζεται το μηχανάκι με θαυμαστή επιδεξιότητα.
-Κράνος, τίποτα,
-Δίπλωμα, αποκλείεται,
-Εξοπλισμός, θα αστειεύεσαι βέβαια,
Βρε συ του λέω πρόσεχε κ μην κάνεις βλακειες γιατί θα σε κλάψει η μανούλα σου.
-Μην φοβάσαι κόουτς δεν παθαίνω πράμα εγώ, μου απαντάει.
-Άκου τι σου λέω κ σκέψου του λέω….
-3-4 μέρες μετά σε γνωστό καφέ με πλησίαζει άνδρας κλασσικών ντόπιων χαρακτηριστικών κ μου λέει :
-Κουμπάρε, ανε θες να ντα παμε καλά εδώ που ήρθες δεν θα ξανακάνεις παρατήρηση στο δικό μου το κοπέλι μ’ άκουσες;
-Εγινε φίλε μου του λέω κ να με συγχωρείς.
Το συγκεκριμένο παιδί σήμερα ευτυχώς μετά από 10 χρόνια είναι γερό και δυνατό. Με χαιρετάει με χαρά όποτε με βλέπει κ ξέρω ότι έγινε ένα καλό παιδί . Ο πατέρας του επίσης με χαιρετάει ειλικρινά αλλά κ με ένα ίχνος ενοχής για ότι μου είπε τότε. Ενίοτε με κερνάει κιόλας.
-Δυστυχώς για κάποια άλλα παιδιά η τύχη δεν ήταν το ίδιο γενναιόδωρη.
Λυπάμαι που θα σας το πω αλλά δεν θα είναι το τελευταίο παιδί που χάνεται αυτό το παιδί που χάθηκε χθες. ΔΥΣΤΥΧΩΣ……
* Ο Παναγιώτης Ιωάννου είναι προπονητής βόλεϊ στη ΓΑΣ Μεσαράς
