Αργυρούπολη μέχρι Ασπρόπυργο πήγαινα από 12 ετών, με το ποδήλατο, για το μεροκάματο.
Έχω δουλέψει σ’ ένα σωρό εργοστάσια.
Ένας φίλος μου, ο σκηνοθέτης Κώστας Ζυρίνης, μ’ έκανε ηθοποιό.
Το 1972 γύριζε μια ταινία μικρού μήκους και στο μοντάζ με είδε ο σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός και λέει στον Κώστα:
Αυτόν τον ”μουτσούνη” θέλω να τον γνωρίσω.
Ξεκίνησα κάνοντας ποιοτικό κινηματογράφο με τις ταινίες του Θόδωρου Μαραγκού:
”Λάβετε θέσεις”,
”Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι”,
”Τι έχουν να δουν τα μάτια μου” και ”Μάθε παιδί μου γράμματα”, που έγινα πανελληνίως γνωστός.
Μου έτυχαν οι κωμωδίες, επειδή η φωνή μου είναι κωμική και η φάτσα μου θυμίζει Καραγκιόζη.
Μεταξύ 1972 – 1984 έκανα κινηματογράφο και μετά, βιντεοταινίες.
Δεν είμαι υπερήφανος που τις γύρισα αλλά ούτε και απογοητευμένος.
7 στις 10 βιντεοκασέτες ήταν ”βαρελότα”, αλλά δε με πειράζει.
Το 1984 βγήκα στο θέατρο.
Στο Δελφινάριο.
Ο Φώτης Μεταξόπουλος με εμψύχωσε να πάρω το ”βάπτισμα του πυρός”.
Στην πρεμιέρα, όλη η αστική τάξη.
Πρώτη σειρά η Μελίνα Μερκούρη.
Μόλις άκουσα την οχλοβοή 2.500 ατόμων, σάστισα.
Έτρεμα ολόκληρος.
Μου έδωσε μια σπρωξιά ο Φώτης, βγήκα, κι έγινε λαϊκό ξεσήκωμα.
Εξέγερση!
Το χειροκρότημα δεν τελείωνε.
Κάθομαι έτσι, εγώ… Λέω…
”Ν’ αρχίσω; Να μιλήσω;”
Με το που ξεκίνησα να μιλάω, να γελάνε όλοι.
Μου αρέσει να κάνω τον κόσμο να γελάει.
Έχω δύο ανάπηρα αδέρφια που συντηρώ.
Ήμουν μόλις 10 ετών όταν είδα την αδερφή μου σε ηλικία 7 ετών να έχει πέσει στο πεζοδρόμιο και να βγάζει αφρούς από το στόμα.
Να έχω τον αδερφό μου 16 χρονών στο σπίτι και να είναι αμίλητος. Τον πήγαμε στο νοσοκομείο και του έκαναν 13 ηλεκτροσόκ.
Έρχομαι στο σπίτι από τη δουλειά και ρωτάω:
”Που είναι η αδερφή μου;”
Μου λένε έπεσε από το μπαλκόνι.
Δεν άντεξε την αρρώστια της και θέλησε να αυτοκτονήσει.
Ευτυχώς σώθηκε.
Μια μέρα ο αδερφός μου, που έχει νοητική στέρηση, πήγε να περάσει το δρόμο κι ένα αυτοκίνητο του έκοψε το πόδι.
Κανονικά, θα έπρεπε να έχω τρελαθεί.
Αν δεν έχω τρελαθεί ακόμη, ευθύνεται ο χαρακτήρας και η στάση ζωής μου.
Δε μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας.
Πληρώνω μέρα παρά μέρα κοινωνική λειτουργό για να τους βοηθήσει.
Έχω γυναίκα στην οποία δίνω 750 ευρώ το μήνα και παίρνω 1.120 ευρώ σύνταξη.
Περνάω δύσκολα οικονομικά.
Τον κύκλο μου τον έκανα.
Τώρα από ‘δω και πέρα, καλή ψυχή.
Όμως θα ήθελα να παίξω για τελευταία φορά.
Ν’ αντικρίσω τον κόσμο και να με χειροκροτήσει.
Αλλά πονάω πολύ.
Να μη ζήσει άλλος τους δικούς μου πόνους.
Είναι ανυπόφοροι.
Δίπλα μου έχω τη γυναίκα μου και το παιδί μου.
Το συνειδητοποιούν σιγά – σιγά, ότι κάποια στιγμή η ζωή έχει ένα τέλος.
Έχω βρει ποια μουσική θα παίξουν στην κηδεία μου.
Τα ”Πέτρινα Χρόνια”.
Γιατί τα έχω ζήσει.
Κώστας Τσάκωνας
Πηγή: Πρόσωπα
