Από 12 χρονών, Αργυρούπολη μέχρι Ασπρόπυργο, πήγαινα με το ποδήλατο για το μεροκάματο.
Το βράδυ, σχολείο.
Έχω δουλέψει πολύ στη ζωή μου.
Έχω κάνει ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, μπογιατζής, πλακάς, τεντάς, μαραγκός και ηθοποιός.
Έχω δύο ανάπηρα αδέρφια που συντηρώ.
Ήμουν μόλις δέκα ετών, όταν είδα την αδερφή μου σε ηλικία 7 ετών, να έχει πέσει στο πεζοδρόμιο και να βγάζει αφρούς από το στόμα.
Να έχω τον αδερφό μου 16 χρονών στο σπίτι και να είναι αμίλητος.
Τον πήγαμε στο νοσοκομείο και του έκαναν 13 ηλεκτροσόκ.
Έρχομαι στο σπίτι από τη δουλειά και ρωτάω:
”Που είναι η αδερφή μου;”
Μου λένε: ” Έπεσε από το μπαλκόνι”.
Δεν άντεξε την αρρώστια της και θέλησε ν’ αυτοκτονήσει.
Ευτυχώς σώθηκε.
Μια μέρα ο αδερφός μου που έχει νοητική υστέρηση, πήγε να περάσει το δρόμο κι ένα αυτοκίνητο του έκοψε το πόδι.
Κανονικά, έπρεπε να έχω τρελαθεί.
Αν δεν έχω τρελαθεί ακόμη, ευθύνεται ο χαρακτήρας και η στάση ζωής μου.
Δε μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας.
Όποτε δούλευα στο θέατρο περιοδεία, ο αδερφός μου με κοιτούσε με μάτια θλιμμένου σκύλου.
Τι να του έλεγα;
Πάω να δουλέψω, να βγάλω χρήματα για να σας ζήσω;
Δίνω τα πάντα για να μπορούν να ζουν άνετα.
Είναι η ψυχή μου, το αίμα μου.
Όσο ζω και υπάρχω, θα φροντίζω για τ’ αδέρφια μου.
Θα ήθελα να παίξω για τελευταία φορά.
Να αντικρίσω τον κόσμο και να με χειροκροτήσει.
Όμως πονάω πάρα πολύ.
Να μη ζήσει άλλος τους δικούς μου πόνους.
Είναι ανυπόφοροι.
Δίπλα μου έχω τη γυναίκα μου και το παιδί μου.
Το συνειδητοποιούν σιγά σιγά, ότι κάποια στιγμή η ζωή έχει ένα τέλος.
Έχω βρει ποια μουσική θα παίξουν στην κηδεία μου.
Τα ”Πέτρινα Χρόνια”.
Γιατί τα έχω ζήσει.
Κώστας Τσάκωνας.
Έφυγε από την ζωή το 2015.
Αξεχαστος ηθοποιός….
Πηγή: Η ΜΗΧΑΝΉ ΤΟΥ ΧΡΌΝΟΥ
