1940.
Είχαμε βγει περίπολο.
Κάποια στιγμή είδα κάτι να σαλεύει σε κάτι θάμνους.
”Αλτ!” φωνάζω και ξεπετάγονται δύο Ιταλοί φωνάζοντας:
”Φρατέλο!!! – Φρατέλο!!!” (Αδερφός).
”Ρίχτους!!”, ακούω τη φωνή του λοχαγού πίσω μου.
Έντρομοι οι Ιταλοί μού ξαναφωνάζουν:
”Φρατέλο!!! – Φρατέλλο!!!”
Τους σημαδεύω, αλλά βλέπω ότι έχω να κάνω με δυο αμούστακα παιδιά, σχεδόν στην ηλικία μου.
Άι στο διάολο, λέω, και τους πάω πίσω ζωντανούς.
Τους βλέπει ο λοχαγός, θεριό σωστό.
”Γιατί τους έφερες εδώ; Δε σου είπα ρίχτους;”
Τσαντίζομαι εγώ, του δίνω το όπλο και του λέω:
”Ρίχτους εσύ που είσαι και ζόρικος.”
Ο λοχαγός με κοίταξε και μου λέει:
”Πώς σε λένε εσένα ρε;”
”Κώστα Χατζηχρήστο”, του λέω.
Αυτός χαμογέλασε και μου είπε μαλακά:
”Πάρτους, δέστους σε κανένα δέντρο, άστους και ψωμί και θα τους βρουν οι δικοί τους. Εμείς σε μια ώρα φεύγουμε και οι Ιταλοί θα ‘ναι εδώ σε δυο, τρεις ώρες.”
Κι έτσι, γλίτωσαν οι δύο Ιταλοί.
Κώστας Χατζηχρήστος
………………………………………………………………
Απόσπασμα από το βιβλίο: Ο Χατζηχρήστος τα λέει ΟΛΑ
Πηγή: Πρόσωπα
