Της Βαλάντη Δουλγεράκη*
Ανδρέα μου αγαπημένε,
Σήμερα ο ουρανός σε πήρε κοντά του.
Άνοιξε την αγκαλιά του ο Θεός και σε δέχτηκε με στοργή, όπως αρμόζει σε μια ψυχή αγνή, καθαρή και δοκιμασμένη.
Έφυγες γαλήνια, όπως έζησες… με αξιοπρέπεια, σιωπή και δύναμη.
Και τώρα… δεν πονάς πια. Τώρα αναπαύεσαι.
Εγώ όμως;
Πώς να συνεχίσω, όταν ξέρω πως δε θα σε ξαναδώ να γελάς, να μου μιλάς, να μου λες:
«Αδελφούλα μου, σ’ αγαπώ»…
Πώς να πατήσω την πόρτα του σπιτιού μας και να μη σε βρω εκεί;
Ήσουν φως στην καρδιά μου, στήριγμα στα δύσκολα, γαλήνη στα φουρτουνιασμένα.
Υπέμενες, χωρίς να παραπονιέσαι.
Κι όσο εσύ έσβηνες ήσυχα, τόσο η αγάπη σου μεγάλωνε μέσα μας.
Σήμερα έφυγε ένα κομμάτι δικό μου…τίποτα πια δε θα είναι όπως πριν…Σήμερα δεν έφυγες μόνος…
Ο πατέρας μας σε περίμενε. Ήρθε να σε πάρει. Να μην ταξιδέψεις μόνος.
Μαζί του, τώρα…
Σε αποχαιρετώ, Ανδρέα μου, όχι με το “αντίο” της λησμονιάς,
αλλά με το “εις το επανιδείν” της πίστης και της αγάπης.
Γιατί τίποτα δε μπορεί να χωρίσει τις ψυχές που δέθηκαν αληθινά.
Θα ζεις για πάντα μέσα μου.
Σε κάθε μου σκέψη, σε κάθε μου δάκρυ, σε κάθε προσευχή μου.
Όσο χτυπά η καρδιά μου, θα χτυπά και για σένα. Τη μάνα μας θα την προσέχω μα πώς να την παρηγορήσω, ε; Έχασε εσένα…τον Ανδρέα της ψυχής της…
Κοιμήσου, αδελφέ μου, στην αγκαλιά του Θεού…η μάνα μας κι εγώ, θα σ’ αγαπάμε ώσπου να σβήσει ο κόσμος.
* Η Βαλάντη Δουλγεράκη είναι Νηπιαγωγός στο Ζαρό και πρώην Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Ζαρού
Μεσαρά: Έφυγε από τη ζωή στα 52 του χρόνια ο Ανδρέας Δουλγεράκης
