Εντυπωσιακή αφήγηση του Ρος Ντέιλι:
Το ’70 φύγαμε με έναν φίλο μου από Αγγλία κάνοντας ώτο-στοπ με προορισμό την Κρήτη.
Σε αυτό το ταξίδι υπήρχαν διάφορες ωραίες λεπτομέρειες. Θυμάμαι να φτάνουμε στην Ανκόνα, μία μέρα μετά από ένα μεγάλο φεστιβάλ όπερας που διοργανώνεται εκεί.
Ήταν και ο φίλος μου μουσικός και θεωρήσαμε κρίμα που χάσαμε τέτοιο γεγονός. Μια μέρα όμως που πήραμε ταξί, το είπαμε στον οδηγό και αμέσως άρχισε να ερμηνεύει από μνήμης μια ολόκληρη όπερα!
Θυμόταν όλους τους ρόλους, ανδρικούς και γυναικείους.
Ήταν εντυπωσιακό!
Παρόμοια περίπτωση ήταν και με τους χωριανούς του Λυγουριού (δίπλα στην Επίδαυρο) και τις γνώσεις που έχουν για το αρχαίο θέατρο!
Φτάσαμε και στα Μάταλα, αλλά δεν μείναμε γιατί είχε πλέον εκφυλιστεί η όλη φάση.
Προτιμήσαμε να μείνουμε στο Καλαμάκι, ένα χωριό με μόλις τέσσερα σπίτια.
Σε ένα διπλανό χωριό που δεν είχε ούτε ρεύμα, είδα δύο νεαρούς που παίζανε λύρα και λαούτο.
Εντυπωσιάστηκα και αποφάσισα να μάθω λύρα με δάσκαλο τον Κώστα Μουντάκη, ξεχνώντας ότι ήμουν σπουδαγμένος μουσικός.
Σκοπός μου δεν ήταν να γίνω κρητικός λυράρης, αλλά να μάθω να παίζω λύρα.
Αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Στην πρώτη περίπτωση θέλεις να γίνεις κάτι που δεν είσαι και στην άλλη θέλεις να μάθεις να κάνεις κάτι που δεν γνωρίζεις.
Σημασία έχει να μη γίνεις κακέκτυπο ενός πράγματος που δεν είσαι.
Ο Μουντάκης μου έλεγε τα πρώτα χρόνια να αντιγράφω ακριβώς αυτό που έκανε, ενώ όταν έφτασα σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, ζήτησε να βρω το ύφος μου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ
