Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Μια απροσδιόριστη θλίψη για όλα σήμερα!
Ίσως φταίει η Δευτέρα.
Ίσως ο ήλιος που το έσκασε από τον ουρανό, κι ας κοιτούσαμε για ώρα να βγει, να τον ζωγραφίζουμε….και ύστερα δύσκολες έννοιες.
Δημοκρατία.
Δικτατορία.
Πολυτεχνείο.
Κι όμως αυτά τα πεντάχρονα μικρά ανθρωπάκια κάτι έχουν…σίγουρα κάτι έχουν!
Δημοκρατία και δικτατορία άρχισαν να τις πετούν με ευκολία από τα χεράκια τούς σαν δίχρωμα μπαλόνια γιορτής.
Το “Ψωμί παιδεία ελευθερία” αντικαταστάθηκε από αυτά τα μαγικά νηπιάκια με …
“Νερό μασκούλα παρεούλα” με τον ίδιο ρυθμό παρακαλώ.
Ένα δίκιο το έχουν, μπορεί και δυο!
Και όταν στο σχόλασμα δε φεύγουν από τη θέση τους παρόλο που τα έχεις φωνάξει τρεις φορές και η μαμά περιμένει απ’ έξω, σκέφτεσαι ότι μάλλον κάτι πήγε καλά.
Ακόμη και την ώρα που ετοιμάζεσαι να φύγεις, να δέσεις τα κορδόνια σου, να ισιώσεις τη φούστα, να μαζέψεις το μαλλί, να πλύνεις τα πολύχρωμα χέρια σου, για να σε αναγνωρίζουν οι άνθρωποι δηλαδή ,όχι για τίποτα άλλο,ακόμη και τότε το αντιλαμβάνεσαι ότι έχει αλλάξει πρόσημο η μέρα και το επιβεβαιώνεις όταν βλέπεις μικρό ανθρωπάκι με υγρά ματάκια να γυρίζει πίσω με τη μαμά…
“Θέλει να μάθει που είναι το σπίτι σας κυρία Ζαμπία ”
Υπόσχεση για χάρτη θησαυρού του σπιτιού μου έδωσα πριν κλείσω την πόρτα του σχολείου και κοιτάξω τον ουρανό τον ορφανό από ήλιο.
Θα τον …ζωγραφίσουμε τον ήλιο…
Σίγουρα ναι!
