Αφιερωμένο στη μνήμη του Γιάννη Ρομπογιάννη – Βαρύ ντουμάνι
Της Χαριστής Κουκουμπεδάκη
Είντα ντουμάνι σ’έβρηκε πάλι παντέρμη Κρήτη
κι από το θρήνο τα βουνά σιούνται του Ψηλορείτη…
Και μοιρολόι έστεσες κι έβαλες ρούχα σκούρα
το Ρομπογιάννη σου πενθείς πού ‘παιζ’ ασκομαντούρα…
Και τζαγκρουνάσαι Κρήτη μου και σέρνεις τα μαλλιά σου
Κι εράϊσε σαν το γυαλί κομμάθια η καρδιά σου…
Κι εστέρνιασε το δάκρυ σου κι ο νους σου δεν το βάνει
να χάσεις τέθιο μερακλή το Γιάννη Ρομπογάννη…
Και δεν αντέχεις τ’ άσκημο απού ‘κουσες χαμπέρι
ότι ο Χάρος του συρε ‘πίβουλα το μαχαίρι….
Κι ο έρμος δε λυπήθηκε τη μερακλειδοσύνη
την αθρωπιά και την πρεπιά μούδε την καλοσύνη….
Και τονε πήρ’ο άπονος φως για να δίδει τ’ άδη
γιατί ‘τονε αιστημαλής κι άντρας χωρίς ψεγάδι…
Ασκομαντούρα στου Θεού θα παίζει ομπρός το θρόνο
να κλαίει η Κρήτη μια ζωή τση φεύγας του τον πόνο…
Ο Θεός να σ’ αναπαύσει στον Παράδεισό του…..
