Γιατί μπαίνουν τα παιδιά από κάτω μου;
Κάποιο παιχνίδι θα είναι!
Τα μικρά τους χεράκια κρατάνε τόσο σφιχτά ,τόσο ζεστά τα μεταλλικά μου πόδια.
Πόση δύναμη έχουν αυτά τα χεράκια!
Μα γιατί με σφίγγουν έτσι;
Θα πονέσουν τα δακτυλακια τους.
Κι αυτή η λέξη που ψιθυρίζουν και τρέμουν οι συλλαβές της:
“Σεισμός”.
Τρέμουν όπως η Γη.
Γι αυτό κάνουν έτσι.
Γι αυτό με σφίγγουν.
Φοβούνται.
Ναι φοβούνται.
Θέλω να τους πω ότι θα τα προστατέψω
Είμαι γενναίο θρανίο.
Έχω ασπίδα τα ονόματά τους που είναι γραμμένα πάνω μου, τις φατσούλες που ζωγράφισαν, τα στιχάκια από τα αγαπημένα τους τραγούδια. Θα τα προστατέψω.
Φεύγουν, τώρα βγαίνουν έξω.
Μα…δε χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα…και δε γελάνε τώρα όταν βγαίνουν.
Τι περίεργη μέρα σήμερα!
Τόσα χρόνια σε αυτή την τάξη πρώτη φορά δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Θα περιμένω.
Όταν ξαναμπούν θα βάλω όλη μου την τέχνη να τα κάνω να χαμογελάσουν.
Δε μου αρέσει να τα βλέπω να φοβούνται.
Θα περιμένω…
Μα γιατί δεν έρχονται;
Τόση ώρα πέρασε και ακόμα να έρθουν να πάρουν τα πράγματα τους
Κι αυτή η ησυχία, πρωί είναι ακόμα.
Γιατί έφυγαν όλοι;
Γιατί σιώπησε η τάξη;
Τα βιβλία τους είναι ανοιχτά πάνω μου και τα μολύβια τους δεν έχουν τελειώσει αυτό που έγραφαν, βλέπω μια λέξη μισογραμμένη μια γόμα πεταμένη.
Οι τσάντες τους κρέμονται στις καρέκλες.
Πότε θα τις πάρουν;
Βράδιασε κι ακόμα να φανούν.
Κι αυτή η τάξη ακόμα τρέμει κάποιες φορές.
Τι περίεργη μέρα σήμερα!
Ευτυχώς τελείωσε…
Αύριο θα έρθουν τα παιδιά σίγουρα θα έρθουν, έχουν εδώ τα πράγματα τους.
Θα περιμένω.
Ξημέρωσε κι ακόμα τρέμει η τάξη.
Μπήκε ένας κύριος με γυαλιά και κοιτάζει τους τοίχους και τις κολώνες, κάτι γράφει σε ένα χαρτί.
Τα παιδιά πουθενά.
Σςςςς θέλω να ακούσω τι λέει:
“Θα κλείσει το σχολείο…
Σεισμός…
Για ασφάλεια…”
Θέλω να φωνάξω αλλά ποιος θα με ακούσει ;Τα παιδιά λείπουν…
Πάλι άδειασε η τάξη όπως τότε με τον κορονοιό αλλά τώρα είναι πιο άδεια ,γεμάτη με τα πράγματα τους να κρέμονται άψυχα χωρίς αυτά…
Πάλι μόνο έμεινε το τελευταίο θρανίο,
το πρώτο, το μεσαίο.
Πάλι μόνο έμεινε το σχολείο.
Μα δεν μπορεί. Κάποτε θα σταματήσει η Γη να τρέμει και θα ξανάρθουν τα παιδιά να τελειώσουν τις λέξεις που ξεκίνησαν, να σβήσουν τα λάθη τους, να γράψουν κι αλλά στιχάκια στην ασπίδα μου.
Θα περιμένω.
Θα τα περιμένω!
Φωτογραφία από την
Νεκταρία Πρωτογεράκη.
20ο και 56ο Δημοτικά σχολεία Ηρακλείου.
Μια ημέρα μετά τον σεισμό .
Πηγή: Τελευταίο θρανίο
