Γράφει ο Χριστόφορος Παπαδάκης*
Είτε πρόκειται για αδέσποτη, είτε έχει στόχο, είτε βρίσκει τον στόχο της, είτε όχι… κάθε σφαίρα που πέφτει είναι και μια πληγή στην υπερηφάνεια, την ανθρωπιά, τη φιλοξενία και την απλότητα των Κρητικών.
Είμαστε όλοι μας συνένοχοι… όσο δε μιλάμε, όσο δεν ξεσηκωνόμαστε, όσο συνηθίζουμε να βλέπουμε ή να ακούμε τον σπαραγμό της γυναίκας που κακοποιείται, όσο συνηθίζουμε να μην “ακούμε” τι γίνεται στη διπλανή μας πόρτα, επειδή “εμείς κοιτάμε το σπίτι μας”…
Όσο κάνουμε τα στραβά μάτια στη θέα του “νταή” που κατεβάζει τις ρακές στο καφενείο δέκα-δέκα και δηλώνει πως τώρα που θα γυρίσει στο σπίτι έχει κάτι… λογαριασμούς με τη γυναίκα του.
Και ενίοτε με τα παιδιά του.
Ή συνήθως με γυναίκα και παιδιά…
Και ενίοτε τα θύματα αυτού του επικίνδυνου ατόμου χάνουν και τη ζωή τους από μια σφαίρα ή από μερικά χτυπήματα…
Όσο μένουμε απαθείς, γινόμαστε συνένοχοι.
Και πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε.
Να ενώσουμε τις φωνές και τις δυνάμεις μας και να υψώσουμε τοίχο προστασίας των θυμάτων απέναντι στους θύτες.
Όσο για τη δικαιοσύνη, ας γίνει περισσότερο αυστηρή, περισσότερο γρήγορη στις κινήσεις της και περισσότερο προνοητική, ώστε να προλαβαίνουμε αυτές τις καταστάσεις πριν συμβούν.
Όταν δηλαδή μια γυναίκα προσφεύγει στη Δικαιοσύνη, ας μη χάνεται πολύτιμος χρόνος και ας δουλεύουν άμεσα τα “γρανάζια της μηχανής” που θα την αγκαλιάσει πριν πέσει στα χέρια του άντρα της, γιατί τότε μπορεί να είναι ίσως και αργά…
(* Από τα σχόλια της στήλης “ΝΤΟΜΙΝΟ” της εφημερίδας “ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ”)
