Γράφει ο Ζαχαρίας Κατσακός*
Έφυγε μια σημαντική ποιήτρια, η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ.
Αμφισβητήθηκε, πόνεσε, έγραψε.
Ξεκλείδωσε τις φλέβες της και το υγρό πυρ της ζωής εκτινάχτηκε άσπρο στις νησίδες που σχηματίζουν μικροσκοπικές ηλιαχτίδες.
Πολλά υπέροχα πράγματα για την Ρουκ μου εκμυστηρεύτηκε ο άλλος άγγελος πια, Αργύρης Χιόνης.
Την γνώρισα όταν ήμουν 20 χρονών, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 μαζί με άλλους εκκολαπτόμενους νέους γραφιάδες.
Γίναμε φίλοι.
Το βλέμμα της ήταν πάντα περίεργο.
Δεν ήξερες τι σκεφτόταν όταν σε κοίταζε, στο βάθος όμως κρυβόταν μια αθωότητα που κέντριζε, που ήταν πυρ.
Μια σκεπτόμενη αθωότητα.
Η ζωή περνούσε.
Και κάθε που λέγαμε αντίο, μου έλεγε: άντε, έχεις διάβασμα, αύριο πάλι.
Καλό ταξίδι Κατερίνα.
* Ο Ζαχαρίας Κατσακός είναι Φιλόλογος και Ποιητής
