Του Μεσαρίτη στιχουργού Γιάννη Θεοδωράκη
Είναι σα κόμπος στο λαιμό
τ’άκουσμα της φυγής σου
γιατ, ήτανε πολύ νωρίς
για να μισέψεις ώρα…
Πάλι ένα άσπρο φέρετρο
ξανά γαμπρός στο χώμα
κι αντί λυράρη εδα γροικω
μια πένθιμη καμπάνα…
Αναθεμα να εχουνε
του κόσμου τα τιμόνια
που μάνες μαύρο ντυσανε
και χουν κλεισμένα σπιθια…
Ηντα να πω του κύρη σου
που ο πόνος είναι πόνος
και ηντα να πω τση μάνας σου
που θαφτεί το παιδί τζη…
Ηντα κουράγιο να τους πω
και δύναμη να βρούνε
που ο πόνος έχτισε φωλιά
στο πανωπόρτι απάνω…
Ήτανε νιος και είχε μπροστά
χρόνια πολλά ακόμα
αυτό θα λέμε όλοι μας
μα ο Μιχαλης πάει…
Ταξίδεψε στους ουρανούς
γιατί ήταν καπετάνιος
Και δα σε ξένες θάλασσες
του ουρανού γυρίζει …
Καλοστραθια Μιχάλη μας
και στο Παράδεισο σου
εχε την έγνοια από ψηλά
φίλε μου των γονιών σου…
Δεν έχω κουράγιο να δω στα μάτια ούτε τον πάτερ Αντώνη που είχα την τύχη να σπουδάζω μαζί του κάποτε στην Πατμιαδα ούτε την σύζυγο του, δεν έχω λόγια να τους πω ούτε να μετριάσω τον πόνο και την θλίψη τους.
Μιλώντας την γλώσσα της εκκλησίας εύχομαι ο πόνος της οικογένειας να μετριαστεί στο άκουσμα ότι ήταν θέλημα θεού και ότι η πραγματική ζωή αρχίζει μετά τον θάνατο…
Φίλε Αντώνη ο θεός να σας δώσει δύναμη και κουράγιο..