Γράφει ο π. Αρσένιος Προκοπάκης*
Καλέ μας Γέροντά…
Το άκουσμα του θανάτου σου πλημμύρισε αναμνήσεις την καρδιά μου!
Θυμάμαι τα φοιτητικά εκείνα χρόνια που ήσουν Συνοδικός στην Αθήνα και ερχόσουν από την Καστοριά τόσες ώρες ακούραστος και λειτουργούσες σαν απλός ιερέας κάθε πρωί στη Ζωοδόχο Πηγή μας στο Βύρωνα…
Τα βράδια όταν τρώγαμε με τον παπά Ζαχαρία, που τόσο αγαπούσες, έπλενες κι εσύ τα πιάτα λέγοντας μου πως σ’ ένα σπιτικό όλοι προσφέρουν και όλοι διακονούν!
Αγαπούσες την Γερόντισσα Θεοδοσία στην Παληανή και έστελνες γράμματα όχι όπως μου έλεγες για να την ενισχύσεις Πνευματικά, αλλά για να ενισχυθείς εσύ από την απλότητά της!
Θυμάμαι στην Καστοριά όταν ήταν φοιτήτρια η αδερφή μου την φιλοξενία σου…
Όταν αργότερα η αδερφή μου παντρεύτηκε εκεί και οι επισκέψεις έγιναν συχνότερες ενθυμούμαι τις πνευματικές συμβουλές που μου έδινες…
Ακόμη κι εκείνο το βράδυ που χάσαμε την αγαπημένη σου μανούλα στο Επισκοπείο:
“Στον Πέτρας Νεκτάριο να παραθέτεις την ψυχή σου κι εκείνος ξέρει!! Είναι στην Ομάδα κι εκείνος των κολλυβάδων μας!!”, μου έλεγες…
Τώρα πας να τον συναντήσεις στην Ουράνια Βασιλεία!
Λειτουργούσες καθημερινά όπου και να βρισκόσουν!
Θυμάμαι μια Θεία Λειτουργία στην Αγία Σοφία της Κλεισούρας…
Ήταν μετά από έξοδο μας από το Άγιον Όρος, που τόσο ευλαβούσασταν, μετά τις εορτές των Χριστουγέννων…
Σας ρώτησα Γέροντα: «Δεν είστε κουρασμένος; Μήπως να μην πάμε;»
Μου απαντήσατε χαρακτηριστικά: «Ο λειτουργός Μανωλακη μου ξεκουράζεται κατά την Θεία Λειτουργία»!
Το κρατώ Παρακαταθήκη….
Καλό σου ταξίδι λατρεμένε μου Γέροντα…
