Γράφει η Έφη Μιχελάκη*
Δεν έπιασε στα χέρια της ποτέ λεφτά (ούτε που τα γνώριζε) πάρα μόνο το βελόνι και το κομποσχοίνι.
Χαμογελαστή φωτεινή και τοσοδούλα..
Ήρεμη και γαλήνια, σαν να την έλουζε με φως ο ίδιος ο Θεός – αυτό σκεφτόμουν κάθε φορά που την έβλεπα –
Η αδερφή Ακακία, εκ Χανίων ορμώμενη, ήρθε στη Παναγία μας τη Καλυβιανή πριν 55 ολόκληρα χρόνια, κι υπηρέτησε γερόντους κι ορφανά, μα κι η Μεσσαρά τη λάτρεψε!
Σκυμμένη μέχρι της γής απ’ τα χρόνια της και απ’ τις μετάνοιες τις πολλές νύχτα και μέρα..
Καθώς έμπαινα στο μοναστήρι και της φιλούσα το χέρι, μου το φιλούσε κι εκείνη – τι ντροπή ένοιωθα τότες Θέ μου – κι εκείνη χαμογελούσε βλέποντας την αμηχανία μου.
Το καύχημα της Ορθοδοξίας μας, το άνθος του μοναχισμού, η αδερφή Ακακία η αγαπημένη μας είναι από σήμερα στην αγκαλιά της Παναγίας ..
– “Το να κάμψεις το φρόνημα του νου είναι η μεγαλύτερη μάχη Εφάκι ” μου λεγε και μου ξαναλέγε, και τα μικρά ματάκια της δάκρυζαν απ’ αγάπη..
Είμαι συντετριμμένη όπως όλοι μας γιατί δε θα σε ξαναδώ στο πίσω στασίδι αδερφή μου..
Καλό Παράδεισο Γερόντισσα μου..
Καλή αντάμωση.
* Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι, με καταγωγή του Παρανύμφους Αστερουσίων
