Ομολογώ ότι όταν ήμουν μαθητής πάντα πανηγύριζα για οποιαδήποτε αφορμή υπήρχε να μην κάνουμε μάθημα.
Ήταν αυτή η αίσθηση ελευθερίας ότι θα γλύτωνες μαθήματα και δασκάλους και θα μπορούσες να κάνεις πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα.
Όμως, μεγαλώνοντας αντιλαμβάνομαι ότι όσο φυσιολογική και εάν είναι αυτή η αντίδραση, ιδίως όταν το σχολείο φαντάζει ένας κάπως καταπιεστικός μηχανισμός, μόνο καταστροφικά αποτελέσματα έχει το να μη λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα.
Με τις σχολικές χρονιές δεν παίζεις.
Είναι σκαλοπάτια απαραίτητα στην ψυχοπνευματική ανάπτυξη των παιδιών.
Δεν μπορείς να πιστεύεις ότι μπορούν απλώς να προσπεράσουν ένα κρίσιμο στάδιο.
Και σχολική χρονιά σημαίνει μάθημα στην τάξη, σημαίνει κουβέντα με το δάσκαλο και τον καθηγητή, σημαίνει επικοινωνία, σημαίνει διάλειμμα και παιχνίδι στην αυλή.
Όλα αυτά συναποτελούν τη σχολική λειτουργία.
Όλα αυτά δεν μπορούν να υποκατασταθούν από τη διαδικτυακή διδασκαλία όσο σημαντικό εργαλείο και εάν είναι το διαδίκτυο – το οποίο, μεταξύ μας, οι πιτσιρικάδες κατέχουν πολύ καλύτερα από τους εκπαιδευτικούς.
Γι’ αυτό και είναι σημαντικό, με κάθε τρόπο να ανοίξουν τα σχολεία και να έχουμε μια σχολική χρονιά, με μαθητές στην τάξη.
Και εδώ πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν και καλά νέα. Τα ίδια τα παιδιά δεν δείχνουν να διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο από την πανδημία.
Κολλούν, αρρωσταίνουν, αλλά πολύ λιγότερο βαριά.
Αυτό είναι σημαντικό γιατί σημαίνει ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε για την υγεία των παιδιών.
Γι’ αυτό και έχει μεγάλη σημασία να καθησυχαστούν οι ίδιοι οι γονείς, να μη φοβούνται.
Από την άλλη, όντως, τα παιδιά μεταδίδουν και άρα συνεισφέρουν στη συνολική διασπορά, ενώ ορισμένοι από τους εκπαιδευτικούς ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.
Γι’ αυτό το λόγο και δεν μπορούμε να πούμε απλώς «ανοίγουν τα σχολεία», χωρίς τη λήψη μέτρων προστασίας.
Τώρα τα μέτρα προστασίας σημαίνουν μάσκα και αραίωση, δηλαδή λιγότερα παιδιά ανά σχολικό τμήμα.
Η μεν μάσκα μοιάζει περισσότερο εύκολη (όσο και εάν υπάρχουν «αρνητές), η δε αραίωση σημαίνει περισσότερα τμήματα, άρα περισσότερο προσωπικό.
Αυτό δεν μπορεί να καλυφθεί πίσω από «μέσους όρους».
Σήμερα όντως χρειαζόμαστε περισσότερους δασκάλους και καθηγητές. Και δεν τους θέλουμε μόνο επειδή έχουμε την πανδημία και πρέπει να κάνουμε αραίωση στην τάξη.
Τους χρειαζόμαστε για να γίνεται καλύτερο μάθημα σε μικρότερα τμήματα. Τους χρειαζόμαστε τώρα, θα τους χρειαστούμε και όταν περάσει η πανδημία.
Είναι μια ευκαιρία και αυτή για να καταλάβουμε ότι μεγαλύτερη επένδυση της χώρας είναι η παιδεία, είναι το να έχουμε δημόσια σχολεία καλά στελεχωμένα, καλά εξοπλισμένα, με όλο το προσωπικό που χρειάζονται και σύγχρονα προγράμματα. Να έχουμε σχολεία όπου τα παιδιά θα στεναχωριούνται όταν χάνουν μάθημα.
Πηγή: in.gr – Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
