Κείμενο – Φωτογραφία: Μιχάλης Ανδριανάκης (+ 2024)
Ο πατέρας +Άνθιμος Καλπάκης, σε φωτογραφία κοντά στα 90 του χρόνια ηγούμενος της ιστορικής Μονής Αρκαδίου. Ίσως ο τελευταίος από τους παλιούς μοναχούς της Κρήτης, αυτούς που μέχρι και τη σχετικά πρόσφατη Γερμανική Κατοχή άλλαζαν στα χέρια τους με μεγάλη ευκολία το θυμιατό και το Ευχολόγιο με την τσάπα και το κλαδευτήρι. ή -όταν χρειαζόταν-με το ντουφέκι. Άνθρωποι με μεγάλη πνευματικότητα, δεν ξεχώριζαν από το “ποίμνιο” τους στην καθημερινότητα, ήταν απλοί και ταπεινοί, όμως ήταν σε θέση-αν και έξω από τον “Κόσμο”-να καθοδηγήσουν σωστά και να βοηθήσουν διακριτικά όσους είχαν πραγματική ανάγκη και που δεν ήταν. και λίγοι.
Ο ίδιος ήταν ένας άνθρωπος πολύ αγαπητός, πολύ φιλόξενος, με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, που συνεχίζει για πολλές δεκαετίες να ζει με τον ίδιο τρόπο σε ένα περιβάλλον, όπως είναι η Μονή Αρκαδίου διαφορετική με τις χιλιάδες άτομα καθημερινά να κινούνται σαν μελίσσι στους χώρους. της. Η φωτογραφία είναι χαρακτηριστική, καθώς βλέπει με τα ρούχα της δουλειάς να επιστρέφει από την καθημερινή, πρωινή αγροτική του εργασία στα κτήματα της Μονής, κρατώντας και δυο ξύλα για το τζάκι στο ταπεινό κελί του. Στη συνέχεια, καθώς οι πολυπληθείς πολίτες αρχίζουν να φτάνουν στο Αρκάδι, ο ίδιος με το καθαρό του ράσο ήταν πανταχού παρών διακριτικά για να λύνει επί τόπου θέματα, να υποδέχεται πολίτες, να συζητά με ανθρώπους όλων των τάξεων. Και είχε το δικό του τρόπο να αντιμετωπίσει τους πάντες από τον πρωθυπουργό και τους άλλους αξιωματούχους, μέχρι τον φτωχό αγρότη που θα ζητήσει βοήθεια, ή θα εμπιστευτεί το δικό του πρόβλημα. Ειδικά με τους «υψηλά ιστάμενους» μου άρεσε να τον ακούω καμιά φορά να τους αντιμετωπίσω με παρρησία και να τους «τα λέει έξω από τα δόντια», με τρόπο που πολλές φορές τους δυσαρεστεί. Συνεργαστήκαμε στενά για πολλά χρόνια για την αποκατάσταση του μνημείου, το οποίο ο ίδιος φρόντιζε σαν να είναι σπίτι του, πάντα σε συνεργασία και με τις οδηγίες μας, όσον αφορά στη μνημειακή διάσταση του θέματος. Η κηδεία του ήταν μια πραγματική λαϊκή συγκέντρωση των Ρεθεμιωτών-και όχι μόνο.
Παλιά θυμάμαι στα μοναστήρια της Κρήτης που γύριζα, αρκετούς γέροντες μοναχούς, που κουβαλούσαν στην πλάτη τους αυτή την παράδοση του ιδιόρρυθμου κρητικού μοναχισμού, που ήταν μέσα και έξω από τον «Κόσμο», χωρίς υποκρισίες και ψευτοβυζαντινισμούς, που υπάρχουν άλλα, αλλά με βαθιά συναίσθηση. του καθήκοντός τους. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά, υπάρχει ένας εκσυγχρονισμός και μια “ομογενοποίηση” του μοναχισμού σε άλλες περιοχές. Ο πατέρας Άνθιμος ήταν πιστεύω ο τελευταίος ίσως από τους κρητικούς μοναχούς που κράτησαν ζωντανή μια παράδοση, που έχει τις αρχές της στα χρόνια και τις συνθήκες της Βενετοκρατίας.
