Του Ανδρέα Σωμαρά
Ζητείται ελπίς . . .
Κι όμως υπάρχει ελπίς.
Η ελπίδα ότι είμαστε ακόμα Άνθρωποι, ακολουθώντας σήμερα ένα απορριμματοφόρο και σκεπτόμενος, δύσκολη μέρα για τους εργαζόμενους με τον αέρα να τους ενοχλεί και να έχει σκορπίσει τα σκουπίδια και αν θα μπορούσα να τους κεράσω κάτι για να δείξω την εκτίμηση μου. Αλλά λέω και να τους δώσεις κάτι με τα γάντια και την ταλαιπωρία τους θα μπορέσουν να το φάνε;
Ναι θα μπορέσουν και ας αφήσουμε τα ναι μεν αλλά, όταν έχουμε μία θετική σκέψη ας την υλοποιούμε και ας πάει χαμένη.
Μπροστά από την εταιρία Μαυρομάτης Μονής Πρεβέλης 162 (Mavromatis Glass Services), δεν έχω καμία σχέση με την εν λόγω εταιρεία, ούτε τους γνωρίζω (για τους κακοπροαίρετους). Βγαίνουν 2 υπάλληλοι με δύο κάδους που είχαν μέσα στο μαγαζί τους κατεβάζουν από τη σκάλα και τους τοποθετούν στην πιάστρα του απορριμματοφόρου, χωρίς να απασχολήσουν καθόλου τους υπαλλήλους καθαριότητας.
Την ίδια στιγμή βγαίνει από μέσα μια κοπέλα με ένα πλατύ χαμόγελο και κερνάει τόσο τους 2 υπαλλήλους όσο και τον οδηγό με κάτι που έμοιαζε με ζελεδάκι, δεν έχει σημασία το τι ήταν.
Μπράβο και πάλι.
Με τα μικρά πράγματα ξεχωρίζει ο Άνθρωπος από τα θηρία (άγρια και άλλα).
Και όποιος μου έλεγε κι γιαγιά μου <<Καλιά ‘ναι μιαν ευγένεια μιαν αρχοντιά μια τάξη, παρά του κόσμου τ’ αγαθά άνθρωπος ν’ αποτάξει>>
