Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Ευχαριστώ τον κ. Βαγγελή Παπαγγελή για την πολύτιμη καθοδήγηση του στο πορτρέτο της μητέρας μου!
Ιωάννα Λαζανάκη
Παλιά φωτογραφία κρεμασμένη στην καλή κάμερα του πατρικού σπιτιού.
Δίπλα στην βαριά ξύλινη πόρτα που είχε σκαλιστεί με τα αρχικά του νοικοκύρη: Μ.Λ.
Θυμάμαι την μάνα να αφηγείται τη σκηνή αυτού του “κλικ” από πλανόδιο φωτογράφο.
Μόλις είχε κόψει τα μακριά της μαλλιά, σημάδι προχωρημένης ενηλικίωσης και υιοθέτησε εκείνο το χτένισμα χωρίς καμία άναρχη τρίχα να του αντιστέκεται.
Ήταν όμορφη η μάνα ,πολύ όμορφη …έμεινε αυτή η φωτογραφία από την εργένικη ζωή της για να θυμίζει πόσο όμορφη ήταν.
Μετά από 2 χρόνια παντρεύτηκε τον πατέρα.
Έχτισαν το σπιτικό που κρέμασε πάνω τη νιότη της.
Δούλευε στα χωράφια μαζί του και το όμορφο δέρμα της σκούρυνε από τον ήλιο.
Πέντε χρόνια παντρεμένη ήταν, χωρίς παιδί!
Μεγάλη η λαχτάρα της και τα σχόλια του κόσμου μεγάλα κι αυτά και σκληρά, πολύ σκληρά.
Πέντε χαμένα παιδιά ..πριν προλάβουν να δέσουν στο σώμα της .
Και το λείο της μέτωπο γέμισε γραμμές βαθιές
Τη θυμάμαι να λέει ότι όταν θα φύγει θα την περιμένουν πέντε άγγελοι στον ουρανό.
Και μετά ήρθε ο πρωτότοκος γιος της.
Εννιά μήνες ξαπλωμένη στο κρεβάτι για να μη λαθέψει κι αυτή η εγκυμοσύνη.
Μετά εγώ και μετά ο μικρός μας!
Γέμισε χαρά η μάνα κι ας ήταν το μέτωπο της γεμάτο εκείνες τις βαθιές γραμμές της λύπης!
Μόνο εκείνα τα μαλλιά ,τα μακριά που κόπηκαν, δεν άλλαξαν ποτέ πάρα μόνο στο χρώμα.
Πλούσια σαν την αγάπη της
Κυματιστά σαν τη ζωή της.
Κι εγώ ξεκρέμασα αυτήν την παλιά φωτογραφία της νιότης γι αυτό το πορτρέτο της μάνας.
Κάποιες φορές ξεκουράζω τη θλίψη μου σε αυτήν της την εικόνα της.
Τίποτα δεν είναι ίδιο αν δε το μοιραστώ μαζί της…
Και δεν είμαι παιδί πια, ούτε κορίτσι, ούτε γυναίκα.
Γίνομαι το αγέννητο παιδί που ονειρεύτηκε, το αγέννητο παιδί που περιμένει να ριζώσει στα σπλάχνα της , περιμένει να ακούσει την καρδιά της, περιμένει να το γεννήσει…να το ξαναγεννήσει.
Ιωάννα Λαζανάκη : Η δική μου “Μεγάλη Κυρία”
