του Αντώνη Κουκλινού
Εσύ που ζεσταίνεις τα κορμνιά και τσι ψυχές μας…
Εσύ που φωτίζεις τον κόσμο, ετούτονέ το ψεύτη και πας από τη μνιά ν’ άκρα σάμε τη ν’ άλλη και ταξιδεύγεις μέρα και νύχτα.
Κοντώ και δε θωρείς ίντα γίνεται..;
Κοντώ και δε γροικάς τσι χαροκαμένες μάνες, τα μικιά κοπέλια και τα νεογέννητα στσι κατακόμβες μέσα να κλαίνε..;
Κοντώ και δε μυρίζεις το μπαρούτι από τσι πυραύλους και τσι βόμβες απου πέφτουνε..;
Κοντώ και δε γροικάς τσι σειρήνες του πολέμου..;;;
Ελυσάξανε πάλι τα σκυλιά, οι παντοδύναμοι κατακτητές.
Εκείνοι απου μοιράζουνε τη γη οσά ντα λιγοπρόγονα.
Εκείνοι απου απου δε κάνουνε άλλο πράμα, από το να παίζουνε τσι τύχες μας στα ζάργια.
Εκείνοι απου δε ν’ υπολογίζουνε, ίντα θα πει ζωή.
Εκείνοι απου δε φοβούνται Θεό και πίστη.
Στους εκτελεστές της ανθρώπινης ύπαρξης, σ’ αυτούς που αιματοκύλισαν και συνεχίζουν να σκάβουν τάφους αμάχων.
Στους πολεμοχαρείς αδυσώπητους, αιμοδιψείς εγκληματίες…
Σ’ όλους αυτούς που έχουν το διάβολο μέσα τους….
Φωθιά και τσεκούρι..!!!!
Εσύ απου βαστάς τη φωθιά και μπροστά σου δε μπορεί κιανείς να σηκώσει ανάστημα, εσύ μόνο μπορείς.
Εσύ μπορείς να κάψεις τα φτερά ντος, να μη ξανασηκώσουνε αεροπλάνα.
Εσύ μπορείς να κάψεις τσι πολεμίστρες, και τα κανόνια, να μη ξαμώνουνε το ν’ αδύναμο λαό να σκορπούνε το θάνατο.
Εσύ μπορείς να κάψεις τα αρρωστημένα, πολεμοχαρή και αδερφοκτόνα μνυαλά ντος, να μη σκέφτουνται το χρήμα και να μη σχεδιάζουνε μπλιό πολέμους.
Εσύ μπορείς να ρίξεις φωθιά, να κάψεις ούλα τα σύνορα του κόσμου, απου διχάζουνε και διχοτομούνε πατρίδες, που ξεκληρίζουνε λαούς και ξεσπιτώνουνται άρον , άρον.
Δε ν’ αντέχουμε μπλιό… λυπήσου μας.
Κάθε ζωή που γεννιέται, φέρνει την ελπίδα.
Κάθε ζωή που χάνεται άδικα στο πόλεμο τη σκοτώνει.
Φωθιά και τσεκούρι σ’ εκείνους που σκοτώνουν αθώα πλάσματα
Ήλιε που φέγγεις του κόσμου…
Εσύ μόνο μπορείς….
Λύτρωσέ μας…..
Υ.Γ τη φωτογραφία τη δανείστηκα από το διαδίκτυο.
