Η κρουαζιέρα βρισκόταν προς το τέλος της κι εμείς προς το τέλος του δείπνου μας.
Ταξιδεύαμε πια σε ελληνικές θάλασσες,
όταν ξαφνικά ανοίγει η πόρτα της μεγάλης σάλας και μπαίνει μέσα η ορχήστρα
παιανίζοντας, πίσω ο μάγειρας με τη στολή, κρατώντας μια μεγάλη τούρτα με κεράκια, οι αξιωματικοί, ο αρχικαμαρότος, οι καμαρότοι.
Όλοι αυτοί περνούν από δίπλα μας και τραβάνε για ένα τραπέζι στο βάθος.
Το κυκλώνουν, τραγουδάνε το Happy Birthday, οι μακρινοί κάτοικοι του τραπεζιού αλληλοασπάζονται χαρούμενοι, όρθιοι όλοι χειροκροτάνε, μαζί κι εμείς.
– Αντώνη…του λέω του Σαμαράκη όταν το πράγμα άρχισε να καταλαγιάζει. Δε μπορεί τελευταία ώρα να γίνεται γιορτή σε ξένο τραπέζι και όχι στο δικό μας.
– Και τι θα γίνει; απορεί εκείνος.
Γενέθλια έχει ο άνθρωπος.
– Κι εμείς έχουμε γενέθλια.
– Εμείς; Ποιος έχει γενέθλια;
– Εσύ.
– Εγώ;
– Έχει δίκιο ο Τρελαντώνης, Αντώνη, επεμβαίνει ο Κουτσούκος.
Έχεις γενέθλια.
– Έχω γενέθλια βρε Ελενίτσα;
– Έχεις, έχεις, απαντάει ο Σφακιανάκης.
Η Ελένη παρακολουθεί χωρίς να μιλάει.
– Ε, καλά… αφού το λέτε εσείς, θα ‘χω.
– Συγγνώμη… λέω στο αυτί του αρχικαμαρότου.
– Και ο κύριος Σαμαράκης έχει γενέθλια σήμερα.
– Δεν είναι δυνατόν!! τινάχτηκε έκπληκτος πίσω.
Εμείς έχουμε όλα τα διαβατήριαμε τις ημερομηνίες γεννήσεως και τα ελέγχουμε καθημερινά για τέτοιες περιστάσεις.
– Ακριβώς. Υπάρχει ένα λάθος στο διαβατήριο του κυρίου Σαμαράκη.
– Δεν ξέρω τι να πω… Δεν ξέρω καν αν προλαβαίνω τον μάγειρα.
Και ήταν ανάγκη να μας τύχει στον κύριο Σαμαράκη; Θα κάνω ό,τι μπορώ.
Σε λίγα λεπτά άνοιξε πάλι η πόρτα διάπλατα, και μπήκε μέσα η ίδια κουστωδία – όργανα, μάγειρας, τούρτα, αρχικαμαρότος – τώρα όμως τους συνόδευε και ο καπετάνιος που συγχάρηκε πρώτα τον εορτάζοντα.
Ξανά Happy Birhday, ξανά χειροκροτήματα και φιλιά.
Όλη η αίθουσα πέρασε από το τραπέζι μας, πιάνοντας το χέρι του Σαμαράκη και φιλώντας τον.
Εκείνος γελούσε.
Γελούσε μ’ ευχαρίστηση, με ευγένεια,με καλοσύνη, με πονηριά, ώσπου ξαφνικά άρχισαν να τρέχουν δάκρια από τα μάτια του.
– Κλαις, Αντώνη;
– Κλαίω, μωρέ Αντώνη, κλαίω.
– Πλάκα κάνουμε.
– Πλάκα κάνουμε, το ξέρω.
Αλλά να, μια στιγμή νόμισα πως είχα πεθάνει και περνούσαν όλοι αυτοί, οι καλοί συνάδελφοι από τόσες χώρες, να με ασπαστούν και να με αποχαιρετίσουν…
Αντώνης Σουρούνης
Σαν σήμερα, πριν 20 χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο Αντώνης Σαμαράκης.
……………………………………………………………..
Απόσπασμα από το βιβλίο: Μαρτυρίες για τον Αντώνη Σαμαράκη
Πηγή: Πρόσωπα
