Κείμενο-φωτογραφίες: Μαρία Αγιασοφίτη
Είναι κάποιες στιγμές που όπως κάθε κουρασμένος οδοιπόρος αυτής της μικρής Ζωής νιώθεις την ανάγκη να αποστάσεις κάπου να ξεκουραστείς με όλη την ψυχή σου. Με κούρασαν πολλά τον τελευταίο καιρό με κούρασαν τα πολλά λόγια, οι μικρές συμπεριφορές, το χάος του διαδικτύου, η απανθρωπιά των ειδήσεων και ξεκίνησα εντελώς ξαφνικά για το αγαπημένο μου Μοναστήρι.
Το Νικηφόρο Βρεττάκο σκεφτόμουν πηγαίνοντας. «Δεν είναι όνειρο η Αγάπη. Είναι όπως ο ήλιος και το χώμα. Εκεί ο πλούτος και η ομορφιά» Για μένα αυτή η συγκεκριμένη Μονή από πολύ μικρή ηλικία ήταν μια πρόγευση αληθινού Παραδείσου. Θυμάμαι να πηγαίνω με τη γιαγιά μου και πολύ δικούς μου ανθρώπους θυμάμαι καθαρά παλιές συζητήσεις, μεγαλώνοντας ένιωσα πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν πάντα υπάρχουν οι ίδιες πνευματικές αναζητήσεις ,οι ίδιες πνευματικές αλήθειες.
Μοναδικός θησαυρός επί της γης είναι η Ορθοδοξία
Σε αυτή τη Μονή μέσα στο χρόνο βρήκα τα δικά μου βήματα στο δύσκολο μονοπάτι της πανανθρώπινης Αλήθειας. Το πρόγραμμα της Μονής είναι παραδοσιακά μοναστηριακό. Αδιάλειπτη προσευχή και μνήμη θανάτου.
Καθημερινά : 3.30 εως 6.30 ακολουθία στο ναό μετά λιτό πρωινό και στη συνέχεια εργασίες που δεν τελειώνουν ποτέ 12 με 1 παράκληση στην Παναγία μας τη μάνα όλου του κόσμου στη συνέχεια λιτή τράπεζα, μετά 2 ώρες ξεκούραση 3.30 εσπερινός και χαιρετισμοί της Θεοτόκου στη συνέχεια 9.30 απόδειπνο και στο κελί.
Στo μοναστήρι οι μοναχές ασκούνται σύμφωνα με τον κανονισμό της μονής και υπό την επίβλεψη της Ηγουμένης, και του πνευματικού πατέρα, του γέροντος που τους κατευθύνει στο δύσκολο δρόμο της ξενιτιάς και της φυγής από τον κόσμο. Για τον αγωνιστή μοναχό, το κελί του είναι ένα είδος αρένας, ένα είδος παλαίστρας. Είναι ένας χώρος άθλησης και προσευχής, ένας ιδιότυπος τρόπος ζωής, αλλά και ένας χώρος μαθητείας, διδασκαλίας, μελέτης, εργασίας και συγγραφής.
Το σημερινό γραπτό είναι το δικό μου το προσωπικό βαθύ της ψυχής μου Ευχαριστώ για την μαθητεία μου στην αληθινή ανιδιοτελή Αγάπη. Βαθύ το ευχαριστώ μου και στις σημερινές Μοναχές και ιδιαίτερα στη Γερόντισσα Ολυμπία αλλά βαθιά η αγάπη μου και στις μορφές που ρίζωσαν μέσα μου Γερόντισσα Φεβρωνία και Μοναχές Μακαρία και Δωροθέα. Το Καντήλι της μνήμης της ενσυναίσθησης και της Αγάπης δεν σβήνει ποτέ.
Η αγάπη για να είναι αληθινή πρέπει να είναι κενωτική, θυσιαστική. Οι θλίψεις, οι συκοφαντίες, η ενεργοποίηση των παθών, οι πτώσεις, οι ασθένειες, οι τύψεις ,τα απωθημένα ,οι απώλειες είναι καθημερινές γεύσεις θανάτου πού προκαλούν πόνο, είναι καθημερινοί μικροί θάνατοι. Πόσο πιο αλλιώτικος είναι ο κόσµος εδώ απ’ ό,τι τον βλέπουμε έξω! Στην Καθημερινότητα μας είναι Δύσκολος από την έξυπνη αντίληψή µας. Κάποια στιγμή νιώθουμε πώς η εξυπνάδα µας ήτανε βλακεία, οι κουβέντες µας πονηρές µικρολογίες, κι οι χαρές µας ψευτιά και απάτη.
Η Γνώση έχει Πίστη και η Πίστη έχει Επίγνωση. Στώμεν Καλώς
Απλά σημαίνει σιωπηλά. Σιωπηλά σημαίνει Καρδιακά. Ότι αγαπάμε ανυπεράσπιστα, ό,τι στηρίζουμε υπερβατικά, ό,τι μας σκουπίζει το δάκρυ σε ανύποπτη στιγμή, ό,τι μας αγκαλιάζει τρυφερά, ό,τι μας κάνει ευάλωτους, ό,τι μας κάνει ευαίσθητα ανθρώπινους και ανοχύρωτα αληθινούς αυτό μας εξυψώνει. Τρυφερές είναι οι αλήθειες των ταπεινών στιγμών. Να μεγαλύνεις το απλό. «Να μπερδεύεις το επίγειο με το επουράνιο»! και να μη θες να ξεμπερδέψεις από την ομορφιά της ζωής που χωρά στην ψυχή σου.
Πηγή: radiolasithi.gr
