Γράφει η Έφη Μιχελάκη*
-” Οντεν ήμουνε κοπελούδα τση παντρειάς και μολόησα τση μάνας μου πως θέλω να γενώ καλογρά, εκόντεψε να με σκοτώσει!
“Ω συμφορά που μ’ ήβρε..
Καλογρά θα μου γενείς να γελά η γης κι ο κόσμος μετά όνομίς μας;
Να μη κάμεις μηδε κοπέλια, να σε πούνε Μάνα!
Που να μη σώσεις! Να μη σώσεις”.. Μου λεγε κι έκλεινε αναμαλλιασμένη πόρτες και παραθύρια μη μας σε κούσει η γειτονιά..
Και περνούσανε οι χρόνοι κι οι καιροί κι εγώ εμαράζωνα..
Ως κι οι λεϊμονιές μας που νοιώθανε το καημό μου λυγίζανε ελαφρώς τα κλαριά ντως λυπημένες. .
Μα ήπεψε η χάρη νΤου, και μου δωκε τη λύση που ανήμενα,
και μιά καλήν ημέρα με ρώτηξε ο κυρης μου,
– “Ιντα θες παιδί μου να γενείς;
-” Χαρούμενη πατέρα θέλω να γενώ, χαρούμενη!
Κι είμαι εδά κι εξηντατέσσερις χρόνους χαρούμενη παιδί μου”!!
Παρέα με τσι νερατζιές και τα κυδώνια τη βρήκα στο μοναστήρι – κάπου στο μέσο του πουθενά στα Αμαριώτικα –
Πήρε πάλι ζωή μετά απο έναν σχεδόν αιώνα απραξίας για χάρη των Αρχαγγελικών Ταγμάτων και προς δόξα Θεού!
Κυρτωμένη απ ‘τα χρόνια και τις μετάνοιες φρόντιζε το κηπούλι , δίπλα της ανθίζανε ατάραχες οι πορτοκαλιές κι οι φρέζιες σκορπούσανε ευωδιές κι ευχαριστίες για τα χέρια που τις φροντίζουνε..
-“Τα κηπούλια Εφη παιδι μου είναι πρόγευση του Παραδείσου!
Εμένα γνωρίζουνε για Μάνα , εγώ τ’ αναστένω εγω τως σε δίνω ζωή “!
Ιερά Μονή Ασωμάτων Αμαρίου.
* Η Έφη Μυχελάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι, με καταγωγή τους Παρανύμφους Αστερουσίων
