Κείμενο – Φωτογραφίες: Γιάννης Μπορμπαντωνάκης
Στις 30/09/18 ξεκινήσαμε με τον Πεζοπορικός Όμιλος Ηρακλείου / Pezoporikos Omilos Irakleiou μια ήπια προσέγγιση του Ψηλορείτη από διαμορφωμένο μονοπάτι αρχικά και έπειτα θα συνεχίζαμε από το Ε4 για την κορυφή της Κρήτης και το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού (2456 μ.). Ήταν μία διαδρομή που δεν είχα κάνει ποτέ και το θελα πάρα πολύ απο καιρό να ανέβω στην εκκλησάκι.
Από το καταφύγιο του Μιγερού ( 1580 μ.) λοιπόν ακολουθήσαμε το πέτρινο μονοπάτι έχοντας υπέροχη θέα τις κορυφές των Ταλαίων Ορέων.
Δυστυχώς όμως ο Ψηλορείτης είχε άλλα σχέδια για μας και απρόβλεπτος όπως είναι μας έδειξε ποιός πραγματικά κάνει κουμάντο εκεί.
Από πολύ νωρίς βαδίζαμε μέσα σε ομίχλη μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να δούμε τους συνοδοιπόρους μας σε απόσταση 10 μέτρων.
Έντονο ψιλόβροχο και δυνατές ριπές ανέμου μας χτυπούσαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Ήμασταν αποφασισμένοι να ανέβουμε στην κορυφή αν και όπως αποδείχθηκε απροετοίμαστοι από τεχνικής άποψης.
Μόλις είχαμε καταφέρει να φτάσουμε στα 2200 μ. και ξεκίνησε απότομα μία νεροποντή που λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας (πρέπει να είχε πέσει στους 2 με 4 βαθμούς) το γύρισε σε χαλάζι το οποίο μας έκοψε πραγματικά τα γόνατα.
Μέσα σε λιγότερο από 30-40 δευτερόλεπτα σχεδόν όλη η ομάδα είχε γίνει μούσκεμα από την κορφή ως τα νύχια.
Οι αρχηγοί αποφάσισαν ότι δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε και επιστρέψαμε στο λεωφορείο.
Εκεί εξελίχθηκε ένα απίστευτο σκηνικό αλληλεγγύης και ομαδικότητας.
Μιας και όλα τα ρούχα ήταν βρεγμένα, άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους έδιναν στεγνά ρούχα σε όποιους είχαν ανάγκη.
Προσωπικά είχα μείνει χωρίς παντελόνι και ευχαριστώ τον Γιώργο που μου έδωσε το δικό του!
Άλλοι δανείστηκαν κάλτσες, άλλοι παπούτσια και γενικά ήταν μία πολύ όμορφη διαδικασία που ζέστανε λίγο τις παγωμένες από το κρύο σκέψεις μου.
Το όμορφο αυτό κλίμα συνεχίστηκε μες το καταφύγιο, όπου εμφανίστηκε η περίφημη ρακί και αρκετοί μεζέδες που κρατούσαν όλοι οι ΦΙΛΟΙ πλέον της ομάδας.
Όταν όλα τελειώσανε αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω.
Έλα όμως που κάποιοι είχαν ανακαλύψει ένα καινούριο σαλέ μόλις 10 λεπτά από κει που ήμασταν.
Μία τελευταία στάση επιβαλλόταν να γίνει και να δοκιμάσουμε τα παϊδάκια των Λιβαδιώτικων ορέων και το δυνατό κόκκινο κρασί τους !
Δυστυχώς δεν κατάφερα να φτάσω στην κορυφή, αλλά ίσως να άξιζε περισσότερο η εμπειρία που βίωσα.
Μόνο Φτάνοντας στα όρια μας κάθε τόσο, εν τέλει θα μπορέσουμε να τα ξεπεράσουμε και μόνο τότε γινόμαστε πιο δυνατοί.
Σίγουρα θα ξαναπροσπαθήσω στο μέλλον…
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
