Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης
του έργου, μού έδωσε ένα ρόλο.
Μικρό μεν αλλά τόσο σημαντικό,
που έμελλε να με ακολουθήσει
σε όλη μου τη ζωή,
και ν’ αποτελέσει το διαβατήριό μου
για να περάσω στην πρώτη σειρά
του θεάτρου,
και να ξεκινήσω την πορεία μου
σαν πρωταγωνιστής και θιασάρχης.
Πολλές φορές απόρησα.
Γιατί τον έδωσε σ’ εμένα;
Δε με ήξερε, ήμουν νέος, δεν είχε
δοκιμάσει τις δυνατότητές μου.
Δεν ξέρω. Ίσως το κάρμα.
Ίσως έπρεπε να γίνει έτσι.
Σημασία έχει ότι έγινε χαλασμός.
Πειναλέος φοιτητής,
έμπαινα σ’ ένα ζαχαροπλαστείο,
όπου είχα ραντεβού
με την πρωταγωνίστρια,
για να κανονίσουμε
να της κάνω φροντιστήριο.
Γύρω μου, παντού, ο πειρασμός.
Γλυκά, πάστες, και διάφορα άλλα,
που αρκούσαν για να φέρουν
σε απόγνωση έναν πεινασμένο νέο.
Το μάτι μου έπεφτε
σ’ ένα περίεργο, χορταστικό γλυκό,
που όμως δεν ήξερα την ονομασία του.
Όταν ερχόταν το γκαρσόνι
να πάρει παραγγελία,
προσπαθούσα απεγνωσμένα
να του εξηγήσω με νοήματα, ποιο
γλυκό ήθελα, ποιο γλυκό εννοούσα.
Το γκαρσόνι,
που κατάλαβε με τα πολλά,
προσπαθούσε με τη σειρά του
να μου μάθει πώς το λέγανε.
Προφιτερόλ!
Και τότε έπεφτε
η θεϊκή ατάκα του φοιτητή:
”Δε θέλω να το μάθω,
θέλω να το φάω!”
Μέχρι τώρα, οι νέες γενιές,
επιβραβεύουν εκείνον τον φοιτητή,
εκείνον τον αυτοσχεδιασμό,
εκείνη την έμπνευση της στιγμής,
μια έμπνευση
γεμάτη αλήθεια και ζωντάνια.
Γεμάτη από ένα όνειρο
που έμελλε να γίνει πραγματικότητα
στα χρόνια που ακολούθησαν.
Το προφιτερόλ, φίλε συγγραφέα.
Ήταν η στιγμή σου, ήταν η στιγμή μου.
Δε χρειάστηκε να σ’ ευχαριστήσω.
Πήρες όση χαρά ήθελες,
γιατί και αυτό και εγώ,
είμαστε δημιουργήματά σου,
Σακελλάριε.
Γιώργος Κωνσταντίνου
………………………………………………………………..
Απόσπασμα από το βιβλίο:
SHOW TIME
Φωτογραφία:
Πηνελόπη Μασούρη
Πηγή: Πρόσωπα
